« AVC | Voorpagina | Interview »

Komt een vrouw bij de dokter

‘Het is de laatste waarschuwing de Boer, als je nu niet stopt zit je binnen tien jaar kwijlend in een karretje’ zei de neuroloog.
‘Je moet absoluut rookvrij gaan leven, je houdt geen hersenen meer over anders.’
‘Jij lult lekker, wanneer ga jij die rookvrije kroeg beginnen waar ik een biljartje kan komen maken met mijn maatje’ zei ik kwaad en sloeg met mijn vuist op zijn buro.
Ik haatte die neuroloog, lul, mij een beetje verbieden om te roken, ik rookte al zesendertig jaar, wat dacht ‘ie wel.
‘Die kroeg ga ik niet beginnen want dan verdien ik geen klote, daar komt geen mens.
En ik verbied je niks hoor je mag zelf beslissen, ik waarschuw je alleen maar, die concentratiestoornissen waar je al drie jaar zoveel last van hebt zullen dan alleen maar erger worden’ zei hij.

De woede raasde door mijn lijf toen ik de deur van het ziekenhuis uit liep, ik greep in mijn jaszak en wilde een sigaret opsteken, ik twijfelde.
Mijn hele leven naar de klote, als ik niet meer kon roken én niet meer naar de kroeg omdat ik ziek word van rook……ik gooide het pakje in een prullenbak.
Teringzooi, ik kon net zo goed voor de trein springen of van een hoge flat, mijn leven had geen zin meer, het lef om er een eind aan te maken had ik ook niet.

Ik stapte de boekhandel binnen, dat kon zonder gevaar, over het algemeen word er in boekhandels niet gerookt, de nieuwe Baantjer zou ik mezelf kado doen, die verzamelde ik al jaren, ik pakte het boekje en liep richting kassa.
Mijn oog viel op een boek met een titel waar een mop mee begint.
“Komt een vrouw bij de dokter” geschreven door een zekere Kluun.
Nooit van gehoord, dacht ik terwijl ik het oppakte en de achterkant begon te lezen.
Ik besloot het boek te kopen.
Het was één uur ’s middags toen ik in het boek begon, binnen een paar bladzijden zat ik vast in dat boek met een brok in mijn keel, ik haatte die Stijn, wat een hufter, nog erger dan die neuroloog die mijn leven verziekte met z’n goeie adviezen, regelmatig stonden de tranen in mijn ogen en dat werd afgewisseld door menig maal dat ik in de lach schoot.

Ik werd verwend door mijn butler van die dag, koffie, thee, voer voor uit het vuistje.
Op bladzijde driehonderd werd ik verzocht aan tafel te komen voor de warme hap.
Rot op met je vreten, dacht ik, ik was op het punt waar ik in tranen zou uitbarsten en legde met moeite het boek neer, ik snoot mijn neus en at stilzwijgend.
Diezelfde avond om tien uur had ik het boek uit, snikkend en wel.

Concentratiestoornissen?

Hoezo?

kluuns website

---

elf reacties