« Drama | Voorpagina | Interview deel 6 »

Interview deel 5

‘De Boer is dus ook niet je echte naam, is dat de reden dat je geen naambordje bij de bel hebt zitten?’ vroeg hij toen ik terug kwam met koffie.
Ik zag dat hij een kleine, duidelijk digitale, camera op tafel had gelegd.
Ik kreeg het verdacht warm en zuchtte diep.
Wat moet ik doen om te voorkomen dat ‘ie foto’s van me gaat nemen, dacht ik licht paniekerig.
“Inderdaad, mijn werkelijke naam is……………………..maar ik zou het zeer op prijs stellen als je mijn naam niet bekend maakt’ zei ik.
‘Ja zeg, nou maakt je het wel heel erg bont!
Dat spreek ik niet met je af hoor!’ zei hij verontwaardigt.
‘Zoals ik je net zei, lieve Victor, ik moet zuinig zijn met mijn energie, als er té veel druk ontstaat dan gaat dat ten koste van mijn gezondheid en daarom blijf ik liever zo lang mogelijk onbekend, ik vraag slechts jouw begrip, dat is alles’ zei ik.
‘Ik weet het niet, hoe oud ben je?’vroeg hij, de naamkwestie opzij schuivend.
‘Ik ga er vanuit dat alles goed gaat, dus word ik dit jaar vijftig’ zei ik.
‘Dan krijg je natuurlijk een “Sarah” of niet dan?’ vroeg hij
‘Als ik een “Sarah” krijg, gaat ze over het balkon’ zei ik lachend, de spanning door het fototoestel was iets gezakt.
‘Hoezo? Je zal toch geen “Abraham” willen krijgen?’
‘Als er wat te kiezen valt, ja liever wel maar als het aan mij ligt ben ik met mijn verjaardag niet in Nederland en dan is de kans op “Abraham en/of  Sarah ” niet zo groot’ zei ik.
‘Ik heb trouwens in mijn eerste stukje dat ik bij “bassiedeboer.nl” schreef, al verteld dat ik niet graag op een meisje lijk, “ Een Beer ” was dat, uit december 2005.
Hij keek me onderzoekend aan en zei: ‘Je bent een bijzonder mens de Boer.’
‘Ik ben zo gek als een ui maar ik ben niet gevaarlijk’ zei ik en trok een grijns.
‘Ik probeer te leven volgens het principe “Wat je niet wil dat jou geschiedt, dat flik je ook een ander niet.”
Ik blijf natuurlijk wel een mens en maak dus ook fouten.
Overigens heb ik eens ergens een bordje zien hangen met de tekst,
“Wei maake cheen vaute” dat vind ik erg grappig’ zei ik.

Hij keek op zijn horloge.
‘Waarom ben je een weblog begonnen?’vroeg hij.
‘Puur en alleen omdat ik graag schrijf én de arrogantie heb dat wat ik schrijf ook de moeite waard is om gelezen te worden’ zei ik.
‘Sinds wanneer schrijf je?’
‘Vanaf mijn twaalfde denk ik’
‘Alles bewaard ?’
‘Het meeste wel ja, niet alles.’
‘Wat schrijf je voornamelijk?’
‘Alles wat in me opkomt, gedichten, verhaaltjes, reisverslagen, een brief van 8 kantjes is heel normaal voor mij,  kinderliedjes.’
‘Kinderliedjes, heb je kinderen?’
‘Gelukkig niet!
Zie je mij al met zo’n toeter lopen?’
Ik maakte met mijn handen een gebaar als of ik een hoog zwangere buik vasthield.
Hij lachte en zei: ‘Het zou je niet echt staan.’
‘Een partner?’
‘Gelukkig wel, zij heeft kinderen én kleinkinderen, daaraan ontleen ik het recht mijzelf zo nu en dan “opa” te noemen’ zei ik lachend, ik vertel er iets over in het stukje “ Risico.”

Wordt vervolgd.

---

27 reacties