« Interview deel 7 | Voorpagina | Borisje »

Interview deel 8

‘Mijn haar zit daar in elk geval een stuk netter, die sprietenkop die ik nu heb daar kan ik toch niet mee op de foto?
Overigens denk ik toch dat het model op de foto me nu niet meer staat’ gniffelde ik.
Hij kon er wel om lachen.
’Ik zei toch dat ik gek ben.’

‘Wat wil jij nou eigenlijk?’ vroeg hij serieus.
‘Ik wil gewoon lekker mijn stukjes schrijven, zonder al te heftige verplichtingen, ik wil niet dat het té spannend voor me wordt, als ik bekend zou worden moet ik misschien wel bij een groot warenhuis zitten op een dag om handtekeningen in gekochte boeken te zetten, dat lijkt me een hele zware klus.
Té zwaar misschien wel, dat kan ik niet riskeren, ik zou het ook heel lullig vinden om zoiets op het laatste moment te moeten afzeggen.
Dan stel je mensen teleur, dat wil ik ook niet op m’n geweten hebben.
Mijn streven is drie stukjes per week te schrijven, het zal een verassing blijven of dat lukt.’
‘En wat wil je dan doen als je ooit je boek moet promoten?’ vroeg hij.
‘Ik heb echt geen flauw idee Victor, zo ver is het ook nog lang niet, wijsheid is onderweg’ zei ik.

Hij zuchte, schijnbaar wist hij niet goed wat hij met me aan moest.
Ik wist ook niet goed wat ik met hem aan moest, we stonden quitte.
En als een zegen van boven ging zijn telefoon, gered door de bel…..
‘Sorry’ zei hij tegen mij, ik maakte een gebaar met mijn hand ten teken dat hij moest opnemen.
‘Ja maar dat kan toch helemaal niet, dat is veel te vroeg’ zei hij tegen de persoon aan de telefoon, hij klonk plotseling nogal nerveus.
‘Ja natuurlijk, ik kom gelijk, heb je Bonny al gebeld? vroeg hij.
‘Nou doe dat dan asjeblieft zeg, straks gebeurt er wat, ik kom eraan’ hij verbrak de verbinding.
Hij zag lijkbleek, hij bracht een trillende hand naar zijn voorhoofd.
‘Mijn vriendin, ik krijg een kind, wat moet ik doen?’
‘Rustig blijven lijkt mij het allerverstandigste’ zei ik kalm, alsof het voor mij dagelijkse kost was.
‘Ze is over twee weken pas uitgerekend, dat is toch niet goed, wat moet ik doen?’zei hij weer, met paniek in zijn stem.
‘Nou, volgens mij komen kinderen niet altijd op de afgesproken datum, is ze thuis of in het ziekenhuis?’ vroeg ik.
‘Ze is alleen thuis, ik moet weg, ik moet gaan de Boer.’
‘Ja natuurlijk moet je gaan en snel ook maar toch, blijf wel rustig in het verkeer asjeblieft, ga niet plankgas rijden.
Waar woon je?’
Hij noemde een straat in de laatste nieuwbouw wijk die de stad rijk was.
Als het verkeer tegen zat zou hij zeker een half uur onderweg zijn.
Ondertussen was hij opgestaan en stond zijn jas aan te trekken, die hij eerder op een stoel had gegooid, hij stopte het fototoestel in z’n zak, het recordertje in z’n andere zak.
‘Ik ben weg de Boer, ik bel je wel’ zei hij.
‘Ja dat is goed jongen, doe rustig an, rij niet door rood of andere rare dingen, daar heb je niks an’ zei ik om hem een beetje tot rust te manen.
Hij sprong bijna van de trap af.
‘Niet door rood!’riep ik nog maar een keer.
Ik deed de deur achter hem dicht.
Mijn foto lag nog op tafel.

---

tien reacties