« Borisje | Voorpagina | Valentijn »

Kaart

Met een veel te zware tas met boodschappen wurmde ik mezelf de trapdeur binnen.
Die dranger was veel te zwaar afgesteld, ik moest daar toch echt eens de technische dienst op af sturen.
Het was altijd een gevecht om binnen te komen.
Binnen in de hal zette ik de tas neer en stapte naar de brievenbussen.
Ik opende mijn brievenbus, die zat weer lekker gevuld met een baal reclame, rekeningen en andere troep wat natuurlijk op de grond viel.
Er viel ook een roze enveloppe op de grond.
Ik dacht gelijk aan Victor.
Zou het een kaart van hem zijn, zou ‘ie een dochter hebben?
Wat leuk dat ‘ie mij een kaart stuurde.
Mopperend raapte ik alles op en kwam vloekend en met moeite overeind.
‘Aan: de Boer’ stond er op de enveloppe.
Ik glimlachte om die tekst, de altijd vriendelijke gespierde, buurjongen kwam de hal in.
‘Hé, buuf, leuke post? Kan ik U helpen met Uw tas?’ zei hij lachend.
‘Je mag me alléén helpen als je het afleert om “buuf “ te zeggen en “U” mag ook niet  rotjoch’ zei ik met een knipoog.
‘Ach ja, dat hebben mijn ouders er ingeramd, dat zal ik nooit afleren vrees ik’ zei hij terwijl hij met mijn loeizware tas naar boven liep.
‘Zo, Uw tas is boven hoor, ik zet hem tegen Uw deur aan, lukt het of moet ik U ook naar boven dragen? ‘ zei hij grijnzend.
‘Scheer je weg naarling’ zei ik hijgend en maakte met mijn lippen een kussende beweging in zijn richting.
‘Ohhh wegwezen, de buuf gaat zoenen’ lachte hij en liep door naar boven.
‘Dankjewel hè jongen, prettig weekend’ riep ik hem nog achterna.
‘U ook hè buuf ’ plaagde hij nog een keer.

Binnen gooide ik de inhoud van de brievenbus op tafel.
Ik pakte eerst de boodschappen uit de tas die uit de diepvries kwamen  en gaf ze een plek in de vriezer.
Ik maakte een kop koffie en sorteerde de post uit de baal reclame op tafel.
Behoedzaam maakte ik de roze enveloppe open met een heuse briefopener.
Toch wel een béétje oubollig, zo’n roze enveloppe, dacht ik.
Ik haalde de kaart uit de enveloppe en mijn aandacht werd direct getrokken door een geel notitie blaadje dat er opgeplakt zat.
‘Hallo de Boer, door een foutje heb ik de recorder gewist en van pure zenuwen tijdens de bevalling ben ik je werkelijke naam vergeten, vandaar dat ik het zo gedaan heb, groet Victor’ stond er in haastig handschrift.
Een grijns nam bezit van mijn gezicht.
Ik haalde het gele papiertje van de kaart en genoot van de zoete tekening, een baby in een wiegje met hemeltje, onder een roze dekentje, ernaast op een kussentje een blauw teddybeertje, aan het voeteneind een allerliefst olifantje.
De tekening bracht een behoefte om te knuffelen bij me naar boven, ik stond op en liep naar de slaapkamer waar mijn teddybeer in bed lag.
Ik pakte haar op en zei: ‘Victor heeft een dochter, dat moet gevierd worden!’
Terug in de kamer las ik de kaart hardop: ‘Blij en gelukkig zijn wij met de geboorte van onze dochter Sophie, ze weegt 4900 gram.
Moeder en dochter rusten van 14 tot 15 uur, wil je op bezoek komen bel dan even voor een afspraak.’
Ik zei: ‘Wij gaan niet op bezoek hoor, wij doen héél iets anders.’
Ik zette mijn teddybeer op mijn buro en typte.

  De Oma van Sophie,
  die zei: “Wel potjandrie,
  wat is dat nou?
  Hoe kan dat nou?
  Die beer is helemaal blauw!
  Wat moet zo’n blauwe beer?
  Snapt U dat nou meneer?
  Hoe komt die beer zo blauw?
  Toch echt niet van de kou, of
  van het warme weer misschien?
  We stoppen ‘m in de wasmasjien,
  Dan zullen we het zien!”
  Toen zei opeens Sophie:
“ Nee Oma, doe maar nie…..
  want bruin of blauw,
  wat geeft dat nou,
  als ik maar van ‘m hou.
  Want bruin of blauw,
  wat geeft dat nou,
  als ik maar van ‘m hou…….”

---

24 reacties