« Karel deel 28 | Voorpagina | Karel deel 30 »

Karel deel 29

Het lichtje van het antwoordapparaat knipperde.
Ik drukte het knopje in en luisterde.
‘Hallo De Boer, met Lida, ik heb een afspraak met een therapeut gemaakt, ga je nog mee? Ik hoop snel wat van je te horen. Geef Karel een knuffel van mij. Daaaaaaag’ hoorde ik de stem van Lida met gepaste trots vertellen.
‘Jazeker Aal, beloofd is beloofd, ik kom na het eten wel effe bij je langs’ zei ik tegen het apparaat.

Karel sprong in mijn broekspijp toen ik aan het aanrecht stond om de bak tagliatelli met vier kazen met een vork te lijf te gaan.
Volgens de gebruiksaanwijzing moet je er eerst gaatjes in prikken vóór je het in de magnetron propt.
‘Auw, Karel, dit kan echt niet meer hoor, je wordt te zwaar om zomaar in mijn dijbeen te klimmen’ zei ik terwijl ik hem op de grond zette.
Hij keek me verontwaardigt aan.
Ik zette de bak met eten in de magnetron en schopte één van zijn muizen door de keuken, zijn jachtinstinct was aangewakkerd.
Zijn kop zal bijna klem onder de vriezer, de muis in elk geval.
Hij maakte prachtige kapriolen, met z’n poot probeerde hij de muis los te maken, het lukte hem niet.
‘Zal ik je maar helpen vriendje?’zei ik terwijl ik op m’n knieën ging.
Hij vond het reuze gezellig dat ik op de grond kwam zitten en beloonde me met een serie kopjes.
Ik peuterde de muis los.
De magnetron piepte dat het etenstijd was, ik verwende Karel met zijn lievelingsvoer.
‘Eet smakelijk jongen’ zei ik, de muis was niet belangrijk meer.

‘Ha De Boer, fijn dat je er bent, ik ben best wel nerveus, wil je koffie?’ ratelde Lida.
‘Graag cafeïnevrij, ik ben trots op je meid, het is een hele stap hoor om zoiets te beslissen’ zei ik bemoedigend terwijl ik achter haar aan naar de keuken liep.
‘Pfff, nou dat kan je wel zeggen ja, ik heb er echt tegenaan lopen hikken hoor’ zei ze.
‘Dat geloof ik graag, ga je naar een psycholoog of een maatschappelijk werkster?’ vroeg ik.

‘Naar een psycholoog, een vrouwelijke, ze heeft me een vragenformulier gestuurd en dat heb ik ook al ingevuld, ik moet gewoon naar het ziekenhuis, daar heeft ze een kamer waar ze spreekuur heeft.’
Het viel me op dat haar taalgebruik was verandert maar ik besloot er niets van te zeggen.
‘Dat is lekker dichtbij.’
We liepen naar de kamer waar Karel z’n moeder en zusje heerlijk tegen elkaar op bank lagen.
‘Heb je ze al namen gegeven?’
‘Ja, mama en meissie’ lachte Lida.
‘Wil je een koekje?’
‘Nee dankjewel, ik heb net gegeten.
Wanneer is je afspraak?’
‘Dinsdag middag om kwart voor vier moet ik er zijn’ zei ze.
‘Ik zal zorgen dat ik om kwart over drie hier ben, is dat goed?’
‘Oké dat spreken we af.’
‘Heb je Arie nog gezien de laatste tijd?’ vroeg ik.
‘Ja Arie is een heel aardig voor me, hij heeft vandeweek nog een grote zak kattensteenjes gebracht, hij komt zo om de dag wel kijken hoe het met me gaat’ zei ze met een lichte blos op haar wangen.
 ‘Wat aardig van hem, z’n hart zit ook op de goeie plek ondanks die grote waffel zo nu en dan’ zei ik.
‘Inderdaad’ bevestigde ze met een geheimzinnige glimlach.

Wordt vervolgd.

---

tien reacties