« Karel deel 30 | Voorpagina | Karel deel 32 »

Karel deel 31

Die dinsdag om drie uur drukte ik op de bel, ik was vroeg.
Aal deed met een wit snoetje de deur open.
‘Ben je d’r klaar voor A……Lida, wat zie je d’r  belabberd uit?
Wat is het toch moeilijk om aan een andere naam te wennen’ zei ik.
‘Oh De Boer, ik ben bloednerveus, moet je koffie?’ zei ze terwijl ze direct doorliep naar de keuken.
‘Ja één bakkie daar hebben we nog wel tijd voor.
Waarom ben je zo nerveus dan?’ vroeg ik.
‘Ach, ik vind het gewoon hartstikke eng om met zo iemand te praten.
Je hele “lek en gebrek” op tafel te gooien bij een vreemde.’
Ze zwaaide in de ruimte met beide armen.
‘Dat hoort toch eigenlijk niet?
Een mens hoort toch z’n sores binnen de deur te houwe, vind jij van niet dan?’
‘Nee ik vind van niet’ antwoordde ik rustig terwijl ik in de koffie roerde.
‘Niet in alle situaties althans.
Als een mens hulp van een professional nodig heeft dan is het volgens mij gewoon hartstikke dapper dat die persoon dat voor zichzelf durft toe te geven.
Je hoeft je nergens druk om te maken, je zou trots op jezelf moeten zijn.
Je doet het fantastisch, je rookt niet meer, je bent helemaal niet meer in het café geweest volgens mij.
Wat zal je je eigen nou toch druk maken, stop lekker een veer in je kont, dat heb je verdient.
Je bent goed bezig en voor de verdere oplossing van je problemen zoek je hulp, je bent gewoon een kei ’ zei ik en dronk mijn koffie.
‘Dat zeg je mooi maar dat maakt mij niet minder nerveus’ zei ze met een diepe zucht.
‘Nou misschien helpt het als we op ons gemak naar het ziekenhuis wandelen, het is goed weer, kan je dat eigenlijk of is het te ver?’vroeg ik.
‘Dat gaat wel als je niet gaat lopen rennen tenminste’.
‘Dat beloof ik plechtig’ zei ik terwijl ik twee vingers omhoog stak.

‘Weet je waar het precies is, welke kamer?’ vroeg ik toen we de grote hal van het ziekenhuis binnen liepen.
‘Ja hier op de begane grond, aan het einde kunnen we gaan zitten, ik hoef me niet an een balie te melden heb ze gezegd.’
Aal ging zuchtend zitten, ik zag kleine zweetparels op haar voorhoofd.
Ik klopte haar bemoedigend op haar schouder en gaf haar een papieren zakdoekje.
Ze veegde haar voorhoofd af en er bleef een stuk van het zakdoekje in haar wenkbrauw zitten.
Ik twijfelde of ik het eruit zou plukken, ik deed het niet, in plaats daarvan zei ik : ‘Ga je lekker effe opknappen in het toilet, is misschien veel lekkerder voor je dan hier te moeten wachten, we zijn toch ruim op tijd.’
‘Ja dat is wel een goed idee, maar dan moet jij hier blijven om op te letten.’
‘Uiteraard, ik sta op op wacht’ zei ik en salueerde.
Ze lachte en verdween naar het toilet.

De deur van de kamer ging open en een jonge vrouw, ik schatte haar rond de vijfendertig, keek mij onderzoekend aan.
‘U verwacht mevrouw De Boer denk ik’ zei ik tegen haar.
‘Inderdaad’ zei ze vriendelijk.
De deur van het toilet ging open.
‘Daar is ze’ zei ik
‘Komt U binnen’ zei ze tegen Aal.
Ik gaf Aal een bemoedigende knipoog.

Wordt vervolgd.

---

dertien reacties