« Karel deel 32 | Voorpagina | PARDON »

Karel deel 33

Ik zette de cappucino’s en de appeltaart op tafel, het dienblad zette ik tegen een tafelpoot.
Lida deed wat slagroom vanaf het gebak op haar koffie en roerde.
‘Hoe ging het gesprek of wil je er nog niet over praten?’ informeerde ik voorzichtig.
‘Nou wat denk je?’ zei ze boos en verbaasd tegelijk.
‘Ik heb geen idee maar je bent niet blij’ zei ik.
‘Nee, ik ben ook niet blij, ik heb hier als een berg tegenop gezien en dan krijg je dit.
Wat een geouwehoer’ zei ze fel.
‘Wat?’
‘Ze kan me maar vijf keer zien want ze zitten met een onderbezetting en de werkdruk is verschrikkelijk en voor die vijf keer is ook nog een wachtlijst van bijna een half jaar.’
‘Zo dat is lang zeg maar is dat ook voldoende vijf gesprekken?’ vroeg ik.
Nee, ze zegt dat mijn probleem waarschijnlijk niet na vijf gesprekken is opgelost.
Dit ziet ze als een in-take en die telt ze dan niet mee.’
Ze ligt zelf in de stress door die werkdruk, ze heb zelf een psychiater nodig omdat ze overwerkt is.
Het is toch compleet belachelijk De Boer?’
‘Tja, dat schiet niet echt op dan.’
‘Nee, dat schiet zeker niet op, ik kan wel naar iemand buiten de stad maar ook die heeft een wachtlijst.
Wat heb ik daar nou an, ik heb die hulp nou nodig en anders gaat het maar helemaal niet door.
Die buiten de stad kan me wel vaker zien zegt zij maar dat is een man en om je eerlijk te zeggen heb ik daar niet zoveel zin in, ik vond het juist zo prettig dat ik een afspraak met een vrouw had.
En dan nog, wat heb ik daar nou an om vijf  keer naar iemand toe te gaan en dan weer naar een ander te moeten en daar wéér het hele verhaal op te rakelen.’
‘En kan je die vijf keer bij deze dan niet gewoon overslaan en bij die ander bij het begin beginnen?’
‘Ik zeg je toch net dat dat een vent is’ zei ze geïrriteerd.
De teleurstelling was erg groot dat was duidelijk.
Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest.
‘Ik heb ook geen blik psychologen in de kast staan’ zei ik verontschuldigend.
‘Nee dat begrijp ik ook nog wel, laat me maar effe razen, jij kan d’r ook niks an doen.
Het spijt me dat ik zo tekeer ga, jij bent altijd zo lief.’
‘Nou dat is echt niet het geval hoor, vraag maar eens aan mijn vriendin als je haar tegenkomt.
Ik ben een moeilijk mens, dat besef ik heel goed, noem mezelf ook vaak “etter.”
Jij maakt mij maar even mee natuurlijk en dan is het een makkie om aardig te zijn, als het maar effe hoeft.’
‘Goh, dat vind ik moeilijk om te geloven, dat jij een etter kan zijn’ zei ze vol verbazing.
‘Het is echt waar, ik heb het zelfs op mijn site in een schrijfseltje genoemd, toen Lange Frans dat ijsblokkie naar z’n kop kreeg.’
‘Ik heb geen computer, zou niet weten wat ik er mee moet’ zei ze.
‘Mijn schrijfsels lezen natuurlijk’ lachte ik.
‘Ja, ja nou dat gaat nogal lekker soepel met mij, het is dat Arie me heb geholpen met dat formulier voor hier maar anders had ze hem blanco terug gehad, hoewel lezen gaat wel hoor maar met schrijven maak ik altijd fouten en daar heb ik een hekel an.’
‘Tegenwoordig heb je allerlei hulpprogramma’s, dan praat je tegen de computer en hij schrijft het voor je op of als dat nodig is leest hij je voor.’
‘Ja echt wáár?’
‘Echt waar, wat ook echt waar is, dat is dat ik zo wel wil opstappen, wat vind jij?’
‘Ja we gaan’ zei ze en zette het serviesgoed op het blad.
We wandelden richting huis.
‘Wil je Karel effe zien?
‘Oh ja dat lijkt me leuk’ zei ze enthousiast.
Karel begroette ons met heel veel kopjes.
‘Wil je nog een bakkie gewone koffie, ik heb geen melk voor cappucino in huis, dat maak ik niet voor mij alleen.’
‘Ja gewone is goed’ zei ze terwijl ze uitgebreid met Karel aan het knuffelen was.
‘Weet je Aal, sorry,  Lida, laat het maar wat betijen.
Denk er nog effe rustig over na, slaap er een paar nachies over, praat er met Arie over als je wil.
Neem de tijd om te beslissen wat je wil’ zei ik terwijl ik de koffie neerzette.

Wordt vervolgd

---

negen reacties