Tien jaar
Het is vandaag tien jaar geleden dat ik de nacht van zestien op zeventien juni in het ziekenhuis in Haarlem doorbracht.
Niet omdat ik ziek was, nee, ik voelde me prima.
“Onze oudste” was hoogzwanger en de middag van de zestiende waren we om een uurtje of vijf gebeld door de kersverse echtgenoot.
De vliezen waren die ochtend om 6 uur gebroken.
Ze was al bijna twaalf uur bezig dus.
“Het” ging gebeuren.
Wij willen een meisje want we hebben al een jongetje, zei ik met een grote grijns tegen de sigarenwinkelier.
Mijn vriendin was het volledig met me eens maar riep ook ‘als het maar gezond is.’
De sigarenman wenste ons een prettige avond, dat wordt spannend, ik hoor het morgen wel.
Ik sloeg voldoende sigaretten in om de avond door te komen, mocht het wat uitlopen.
Met tassen vol eten reisden we af naar Haarlem.
De aanstaande moeder liep puffend en zuchtend door de kamer, zo nu en dan kromp ze ineen.
Ze was blij maar ook bang, de vader keek benauwd.
Ook de hitte hielp daar aan mee.
De verloskundige kon elk moment arriveren en zuslief was ook onderweg.
Hulptroepen genoeg, leek mij als onervaren kraamsupporter, dat kindje zou er snel zijn.
We aten, nou ja de zwangere niet.
De verloskundige constateerde een ontsluiting van twee centimeter, ze zou later terugkomen.
Koffietijd!
Er werden verhalen naar boven gehaald over de geboorte van het eerste kleinkind en verhalen over vriendinnen die soms wel twee dagen bezig waren om een kind op de wereld te persen.
Ik kneep mijn benen tegen elkaar.
Zo nu en dan ging ik even in de tuin een sigaretje roken.
De aanstaande moeder wist regelmatig niet hoe ze zitten, liggen of staan moest, ze ging maar even douchen.
Om ongeveer half elf besloot de verloskundige dat we naar het ziekenhuis gingen want de ontsluiting verliep niet zoals de bedoeling was, de boel stagneerde.
Het duurde langer dan ik had verwacht maar natuurlijk ging ik ook mee naar het ziekenhuis, ik voelde het ook wel een beetje als een eer dat ik überhaupt mee mocht naar dat ziekenhuis.
We namen onze plaatsen in de wachtkamer in, ik maakte zo nu en dan wat kleine aantekeningen, ging buiten een sigaretje roken en zwierf door het ziekenhuis op zoek naar een automaat waar je iets te snoeien kon kopen.
Het was armzalig geregeld.
Zo ook met de ontsluiting, moeder kreeg ontsluitingsverhogende middelen toegediend, niets leek te helpen.
Het duurde en het duurde. We waren gaar van het zitten op de houten stoelen.
Regelmatig gingen we om beurten even in de verloskamer kijken maar moeder wist niet goed wat ze wel of niet prettig vond.
Om 03.30 was er eindelijk volledige ontsluiting volgens haar zusje.
De medewerkers van de afdeling hadden het druk, er waren meer baby’s onderweg.
Gelukkig, nu kon het niet lang meer duren.
Om 04.00 uur hoorden we, oké, oké. We keken elkaar vol verwachting aan. Te vroeg.
Om 04.15 kregen we eindelijk een bak koffie op de gang, een weldaad voor onze schapenleren tongen.
Ik stond af en toe met mijn oor tegen de deur.
Om 04.20 ging er iemand naar binnen met een houten baarkruk.
Om 04.30 kregen we nog een bakkie koffie, dat deed ons goed.
Kom op, kom op, hoorden we om 04.42, mijn vriendin perste heftig mee.
Om 04.47 realiseerde ik me dat het buiten al licht was.
Nog even volhouden maar. Om 04.56 riep iemand,zo ja, zo ja, om 04.59 ja, dit is het, en nóg één.
Om 05.00 gingen er een arts en verpleegkundige naar binnen met iets wat op een vacuümpomp leek.
Ze hebben d’r een uitzendkracht met spierballen bijgeroepen, zei ik met een gekke bek.
Om 05.12 hoorde ik de spierbal roepen, goedzo, goedzo.
05.17 Ja en nu een nieuwe hap lucht.
05.20 Gooi ’t eruit.
05.21 Het is een meisje !!!!
Dag Karel, ik ben naar het feest.
zeven reacties
10 jaar is alweer een hele tijd. Prettige verjaardag…