Karel deel 82
Met een uurtje ben ik terug Karel, zei ik en aaide hem over z’n kop.
Als ik het goed had begrepen moest ik naar boven, ik keek naar de wegwijzers en ploeterde op mijn gemak naar de lift. Mijn linkerhiel omhoog vanwege het hielspoor, een pijnlijke aandoening.
Toen ik de lift uitstapte hoorde ik een vrouw zeggen: Dat hadden ze wel beter aan kunnen geven, zo gaan er allerlei mensen voor niks naar boven.
Ja, daar zijn wij niet verantwoordelijk voor, zei iemand in witte werkkleding.
U komt ook voor die test? Mengde ik mij in het gesprek.
Ja hoor, komt u maar met ons mee, wij weten nou waar het is, zei de vrouw.
Kom maar met ons mee hoor, zei ze weer.
Volgzaam als ik soms kan zijn, liep ik achter haar en haar vermoedelijke echtgenoot aan.
Wat eten we? Vroeg ik met een grijns toen we in de lift stonden.
Snert, zei ze met een zelfde grijns. Hij lachte flauwtjes.
Oh nee, dat lust ik niet dan kom ik niet.
Ja, of sjowarrema, daar heb hij eigenlijk trek in. Dus je ken kiezen.
Ik ga voor de shoarma, ik knipoogde.
De lift ging open, ik had moeite om ze bij te houden.
Is het hier nou? Vroeg ze zo’n tweefhonderd meter verderop.
Dat vermoed ik wel, zei ik, kijkend naar alle posters, ballonnen en wachtenden.
Je moet een formuliertje invullen zei iemand en wees op twee postbakjes.
Zij en ik liepen samen naar de bakjes, links was blanco en rechts was ingevuld, de formulieren waren genummerd.
Je moet dat effe invullen, zei ze tegen hem.
Nummer honderdenvijf had ik, zo’n eenendertig mensen voor me dus maar die zaten er niet, vierenzeventig was net naar binnen geroepen.
Hoe lang is iemand gemiddeld binnen vroeg ik aan een in wit geklede medewerkster.
Maximaal 10 minuten. Ik telde het aantal wachtenden, tien, anderhalf uur.
Ja maar er lopen ook mensen buiten hoor, er zijn er wel een paar weg maar je weet niet of die nog terugkomen hè, zei een man met een dikke rode neus.
Die lust er wel een paar, dacht ik.
Tja, ik heb eigenlijk maar hooguit anderhalf uur de tijd, zei ik tegen de medewerkster.
Misschien valt het mee.
Ik haalde m’n schouders op en vulde het vragenformulier in, toen ik klaar was legde ik het onderop in het rechterbakje.
Nummer vijfenzeventig werd geroepen.
Ik liep naar de koffiehoek en bestelde een cappucino.
Op het tafeltje lag een Metro, zo’n gratis krantje.
En wat ik toen zag was een ware openbaring.
Wordt vervolgd.
drie reacties
Ik wacht met een grotere spanning op het vervolg van dit verhaal, dan dat kinderen vandaag de Sint verwachtte.
;)
jij bent ook een mooie, word het net spannend, en dan stop je er mee, lijkt wel een soap, daar doen ze dat ook hahaha