Broertje 16

In de afgelopen 12 dagen heb ik een soort van rustkuur gehouden, dat had ik nodig en als beloning werd ik snotterig en kreeg ik keelpijn maar het gaat goed met me.
Ik begin steeds meer energie te krijgen.
Alleen het hoognodige heb ik gedaan voor broertje, dat was af en toe een kratje bier brengen en een paar keer met hem naar het café.
Meer had hij van mij niet nodig en dat was heerlijk, zijn vriendin is al 9 dagen bij hem en ze zorgen goed voor elkaar, zij doet alles wat hij niet kan en hij kookt voor haar.
Gisteravond heb ik bij ze gegeten, hij had gekookt, dat doet 'ie graag en goed.

Wat me opvalt als ik hem een paar dagen niet heb gezien is zijn gezicht, de prednison begint zijn gezicht op te blazen.
Hij is relaxed.
Als ik bij hem ben praat ik niet over zijn ziek zijn of wat er gaat gebeuren, hij heeft via mail laten weten dat hij eind januari weer een gesprek zal hebben met instanties, ik respecteer zijn wens en vraag ook nergens naar, het is best lekker dat struisvogelgedoe.
Als ik hem in zijn keuken zie scharrelen kan ik me niet voorstellen dat hij er over een paar maanden niet meer zal zijn, het is onwerkelijk en het zal me ook niet verbazen als hij langer meegaat als de artsen nu weer denken, dat doet íe immers al bijna 8 jaar.

Zondag gaat z'n vriendin weer weg, ze moet weer werken.
Maandag ga ik weer effe met hem naar de kroeg.

Geen reacties