« Interview | Voorpagina | Interview deel 3 »

Interview (2)

Met trillende vingers tikte ik het telefoonnummer in.
'De Waterla...,kraak, kraak,  goedemorgen' hoorde ik een vrouwenstem aan de andere kant zeggen.
Er was een hoop gekraak op de lijn, ik moest toch echt eens een nieuwe telefoon aanschaffen.
'Goeiemorgen, U spreekt met uh.....de Boer, mag ik de heer Raag van U?'
'Momentje.'
'Met Victor.'
'Hallo, met de Boer, Bassie de Boer.
Je vroeg me om je te bellen, in je mailtje.'
'Ja, hoi, wat spreken we af, kan je vanavond?'zei hij.
Ik schrok ervan.
'Nou dat is wel erg snel' zei ik.
'Er belt net iemand een afspraak af vandaar dat ik een gaatje heb' antwoordde hij.
'Nou goed dan, om hoe laat en waar?'
'Half negen, in café de Dijk' zei hij.
Ik wist welk café hij bedoelde, het stond er regelmatig blauw van de rook.
'Daar kan ik niet gaan zitten, daar wordt gerookt dan word ik ziek.'
Verdomme  wat is dat lastig, als je niet naar openbare plekken kan omdat er gerookt word.

Ik dacht effe na en zei: 'Victor, moet je horen, je mag naar mijn huis komen maar dan moet je me beloven dat je nooit mijn adres bekend maakt.'
'Dan moet jij mij beloven dat ik de enige ben aan wie je dit jaar een interview geeft' zei hij.
Dat  kan ik gemakkelijk beloven, dacht ik en zei: 'Dat is goed, dat beloof ik.'
'Deal, geef me dan nu je adres maar, ik heb nog meer te doen en voor de zekerheid toch je telefoonnummer.'
Ik noemde mijn adres en telefoonnummer.
'Tot vanavond' zei hij en verbrak de verbinding,

Wezenloos bleef ik zitten met de telefoon in mijn hand, tot het geruis en gekraak van de telefoon tot me doordrong.
Het kán gewoon niet waar zijn, dacht ik weer.
Ik kneep mezelf met m'n nagels in mijn arm, het deed nog pijn ook.
Ik schonk mezelf nóg een kop koffie in en belde mijn vriendin.
Ik gaf haar niet eens de kans om haar naam te noemen toen ze opnam.
'Er komt vanavond iemand voor een interview bij me' zei ik.
Het bleef stil aan de andere kant, ik riep veel harder dan nodig :'Ben je daar nog?'
'Ja... ik ben er nog maar wat bedoel je nou?
Meen je dat echt, dat er iemand komt of is het een geintje ? zei ze.
Ik vertelde van het  mailtje en het telefoongesprek.
'Ach dat is niet waar, iemand neemt je gigantisch in de zeik en jij trapt er in' zei ze lachend.
'Ja,  dat gevoel heb ik ook heel sterk maar toch, stel je voor dat echt waar is' zei ik.
'Nou weet je, ik neem het risico niet dat ik daarbij zit, vind je dat trouwens wel veilig, zo'n vreemde vent in je huis, nou moet je ook zelf weten, je belt maar als die vent weer weg is hahahah, ik heb 't druk dus ik hang op, doei.'
En weer zat ik wezenloos met de telefoon in mijn hand.

Wat had ik gedaan, een afspraak met een totaal onbekende bij me thuis gemaakt, ik moest wel gek zijn.

Wordt vervolgd.

---

veertien reacties