« Interview deel 3 | Voorpagina | Drama »

Interview deel 4

‘Nou ja, uh ….ik ben geen meneer, dat is waar’ zei ik, toch wat stuntelig.
‘Maar ik heb er de pest aan als mensen me “mevrouw” noemen, daar krijg ik kippenvel van.
Kijk nou effe Victor, je ziet toch wel dat ik geen “ keurige mevrouw “ ben.
Ik had liever een jongetje willen zijn maar ik ga geen risico nemen, ombouwen is geen optie voor mij, ik ben een mens, wat maakt het uit of ik een vrouw of een man ben’ flapte ik eruit.

Hij maakte een licht geïrriteerde indruk.
‘Het lijkt me logisch dat ik een man verwacht, als ik een afspraak maak met “Bassie de Boer” vind U niet ?
Ik had vanmorgen toch een man aan de telefoon?’ vroeg hij twijfelend.
‘Ja in zekere zin zal dat logisch zijn, toch is het niet vanzelfsprekend, ik kreeg laatst een mailtje van een Bekende Nederlander, een vrouw die in privé kringen ook “Bassie” wordt genoemd.
Je had geen man aan de telefoon, dat was ik echt zelf, mijn stem sloeg zelfs over omdat ik nogal nerveus was.
En asjeblieft, zeg geen “U” tegen mij, ook daar word ik nogal onrustig van’ zei ik.
Ik was over mijn zenuwen heen, ik sprak alsof ik het tegen de buurjongen had, die ik al jaren ken, dit jochie kon me allerlei vragen stellen, ik durfde zelfs te weigeren als hij te ver zou gaan.
Victor dronk zijn koffie op, zette het kopje terug op tafel, hij dacht even na, dat was duidelijk.
Hij stapt op, dacht ik, het is voorbij.
‘Nou, leg maar eens uit hoe je aan die naam komt Bassie’ zei hij met een onverwachte glimlach.
Hij legde een klein recordertje op tafel.
‘De Boer, een enkeling zegt Bassie, mensen noemen mij al jaren  “ de Boer,” een vriendin van me is daar ooit mee begonnen, in de kroeg en alle kroeglopers namen dat over.
In die tijd had ik een hond, nou ja hondje, een vuilnisbakkie, kniehoog en die heette “ Bas.”
Vermoedelijk omdat het zo’n ontzettend lief beest was werd dat “ Bassie.”
De liefste en braafste hond ter wereld, liep nooit aan de riem, altijd los,
met oversteken moest ‘ie  “naast” en dat wist ‘ie ook.
Als je een hond aan een lijn hebt dan loop je zelf ook aan een lijn, daar bedank ik voor.
Na Bas heb ik nooit een andere hond gehad, hij is al ruim zeven jaar dood, hij was “op” ik mis hem soms nog, een trouwer vriend zal ik nooit hebben.
Toen ik pas ging internetten zei iedereen dat je nooit je echte naam moest gebruiken en voor je het wist zou je bankrekening geplunderd zijn.
Als ode aan mijn hond noem ik mijzelf dus “ Bassie de Boer ”, als ik op weblogs reageer doe ik dat ook vaak als “de mopperpot” dat is dan weer een ode aan mezelf ‘ lachte ik.
Victor lachte mee.
‘Wil je nog een bak koffie Vic?’ zei ik joviaal.
‘Graag’ was het antwoord, ik liep de keuken in.

Wordt vervolgd.

---

elf reacties