« Karel deel 6 | Voorpagina | Karel deel 8 »

Karel deel 7

Die vrijdagavond was het vies nat pokkeweer, ik liep met opgetrokken schouders dicht langs de huizen.
De briefjes hingen nog op de ramen van Alida, ik probeerde naar binnen te kijken en zocht naar Karel, er brandde geen licht.
Ik zag niets, er waren nog geen belangstellenden voor de andere kittens geweest schijnbaar.
Ik was er ook niet echt mee bezig geweest.
Twee weken waren er verstreken sinds ik voor het laatst in het café was, het was een onverwacht drukke periode in het bedrijf.
Ik schrok me rot, toen ik de hoek omkwam zag ik nog net de ambulance wegrijden bij het café, ik versnelde mijn pas en stapte naar binnen.
Een stel vaste klanten stond druk te praten.
'Ja, blauw is niet altijd een mooie kleur' hoorde ik Arie zeggen.
'Welnee ze was helemaal paars man' zei een ander.
'Ja echt pimpelpaars' zei nog een ander.
'Wie was paars, wat is er an de hand jongens?' vroeg ik.
'Alida heb een hartaanval' zei Frans vanachter de bar.
'Dat meen je niet!' reageerde ik geschrokken.
'Ja dat meen ik wel, ze is net afgevoerd in de ambulance.
Ze voelde zich niet lekker zei ze al toen ze net binnen was, klaagde over kramp op d'r borst, een poossie later snakte ze naar adem en kletterde van de barkruk.
Ik schrok me te barsten, vloog achter de bar vandaan om te kijken wat er an de hand was, Arie belde gelijk 112.
Ze waren d'r snel dat moet ik eerlijk zeggen, binnen vijf minuten, toch handig dat ik zo dicht bij het ziekenhuis zit.
Moet je een biertje voor de schrik de Boer, je ziet helemaal wit om je neus, of ga je ook plat zo?
Eén per dag plat is genoeg hoor, het moet geen gewoonte worden, zal ook geen beste reclame voor me zijn denk ik zo.'
'Ja geef me maar een fluitje Frans' zei ik toch ietwat beteuterd terwijl ik op een barkruk klom.
Ik merkte dat het meer met me deed dan ik had kunnen vermoeden.
Ik nam een slok van mijn biertje en vroeg aan Frans of hij familie ging waarschuwen.
'Moet je mijn effe vertellen waar die familie woont de Boer, ik heb geen flauw idee.
Als jij het weet mag je het zeggen, ik weet niet eens hoe ze van d'r achternaam weet.
Het café stroomde vol met allerlei mensen die de ambulance hadden zien wegrijden en wilden weten wat er was gebeurt.
Wat dat betreft viel de schade dus eerder mee voor Frans.
'Hoe moet dat nou met Karel en de anderen?' vroeg ik me hardop af.
'Heb ze je de sleutel gegeven van d'r huis?'
'Nou de Boer, kan jij je eigen voorstellen dat ze wel wat anders an d'r hoofd had, d'r hart stond stil, die gasten hebben d'r hier op de grond hartmassage gegeven.
Ik denk niet dat ze an Kareltje dacht op dat moment.
Over het algemeen denkt een mens niet echt an iets anders dan de dood op het moment dat z'n hart stil staat, volgens mij.
Denk jij van wel?' zei hij licht cynisch maar deed er ook een grote grijns achteraan.
'Nee natuurlijk niet, je heb gelijk maar d'r zal wel wat geregeld moeten worden.'
'Morgen gaan ik op onderzoek uit de Boer, ik heb nou geen tijd, m'n hutje is vol met dorstige kelen, de kassa moet ook draaien en Kareltje heb moeders tiet nog hoor' zei hij lachend terwijl hij nog een fluitje voor me neerzette.
'Heb je van mij, voor de schrik.
Proost maar op Aal, dat ze weer gauw beter is.'

Wordt vervolgd.

---

zeventien reacties