« Karel deel 21 | Voorpagina | Karel deel 23 »

Karel deel 22

'Viva Italia' riep ik toen ik vlak na het begin van de tweede helft het café binnenstapte.
Geen idee waarom, ik heb geloof ik meer met Italianen dan met Fransen.
Ik vind pasta ook veel lekkerder als bouillabaise, dat is nou éénmaal zo.
De eerste helft had ik min of meer verplicht bij mijn bijna tachtigjarige moeder zitten kijken.
De Italianen die tegenover haar in het benedenhuisje wonen hadden luidkeels hun volkslied meegezongen.
De warmte zorgde voor open ramen en dus hadden wij ervan kunnen meegenieten.
Het was goed voor de sfeer.
Ik zag hoe binnen een minuut de eerste man plat ging en al spoedig volgden twee en drie, leuke sport dat voetbal.
In de pauze besloot ik op te stappen.
'Ik ga mam' zei ik.
'Ga je naar huis?' vroeg ze.
'Nee, ik kijk nog effe in het café.'
'Goed kind, zal je voorzichtig doen?'
Voor een moeder blijf je eeuwig kind, leeftijd doet er niet toe.
Soms irriteerde haar bezorgdheid me wel eens.
'Ja mam' zei ik braaf en gaf haar een knuffel als afscheid.

Het grote scherm bedekte zowat het hele raam, als je niet beter wist zou je bijna denken dat het café dicht was, dat de rolgordijnen gesloten waren.
Het zware leren gordijn viel achter me dicht.
'Hé de Boer, kom je effe op schoot zitten' zei Roy.
'Doe normaal mafkees' zei ik afwijzend.
Om zichzelf te troosten zette hij een lied in.
'Nederland die heeft de bal, die mooie bal van goud' zong de vriendelijke Antilliaan met oranje hoge hoed op z'n kop uit volle borst.
'Hé Roy, ik heb slecht nieuws voor je, Nederland is er al een poossie uit hoor.'
'Geeft niks de Boer, het gaat om de spirit' zei hij en zette het lied opnieuw in.
De zuurstoffles die hij altijd in een rugzak meezeulde leek hem niet te hinderen, Roy lachtte altijd.

'Geef je mij een fluitje en wat kladpapier met een pennetje?' vroeg ik aan de barjuffrouw Linda en nam plaats aan een tafeltje waar ik riant uitzicht op het grote scherm had.
Ik schreef wat notities op.
De verlenging van de wedstrijd was in volle gang toen Linda nog een biertje bij me neerzette.
'Die heb je van mij schrijvertje, wat heb je het weer druk' zei ze met een knipoog.
'Lekker moppie, op de strafschoppen dan maar, je weet toch dat ik niks om voetbal geef ' knipoogde ik terug.
De spanning liep op, de zweetdrupels waren op het grote scherm duidelijk zichtbaar.
Zidane pakte rood, een passend afscheid dacht hij er schijnbaar mee te maken.Ik vond het nogal slordig wat hij deed.
De eindstand was in het voordeel van de Italianen, de laatste en enige wedstrijd van het WK die ik gezien heb, het is klaar, hoera.
Ik rekende af.
'Ciao bella' riep ik naar Linda terwijl ik naar buiten liep.
Ik kreeg een grote grijns terug.

---

dertien reacties