« Karel deel 22 | Voorpagina | Karel deel 24 »

Karel deel 23

Die ochtend dat ik Lida naar huis had gebracht had ik verder niet veel tijd, één bakkie koffie en ik moest weg.
Ze had emotioneel gereageerd toen ze thuis kwam.
‘Wat heb je hard gewerkt hier’ zei ze met tranen in haar ogen.
‘Arie heeft ook meegeholpen en het viel best mee hoor, samen zijn we sterk’ zei ik terwijl ik een arm om haar heen sloeg.
’Ik kan je nooit genoeg bedanken’ zei ze.
‘Onzin, zorg goed voor jezelf, daarmee bedank je mij, dat is meer dan voldoende maar ik moet weg, de plicht roept, ik kom binnenkort wel weer effe aanwaaien en ik wil Karel binnenkort meenemen.’
‘Jij bent altijd welkom’ zei ze en gaf me een zoen op m’n wang.

Ruim een week was er verstreken, hoog tijd om effe bij d’r langs te gaan en m’n vriendje op te halen.
Ik tilde de mand om Karel te vervoeren uit m’n auto.
Karel z’n bed en kattenbak stonden vol verwachting thuis, de nodige muizen, pingpong ballen en andere grappige speeltjes waren volop aanwezig.
‘Gezellig de Boer’ verwelkomde Aal me.
‘Hé Aal hoe gaat het?’
‘Lida graag de Boer’ zei ze.
‘Oh ja sorry hoor, het is effe wennen.’
‘Geeft niet, wil je koffie?
‘Graag, ik wil Karel ook meenemen.’
‘Ja natuurlijk, dat lijkt me logisch hoor, ik denk dat ik z’n zusje toch maar zelf hou anders is moeder zo alleen’ zei ze.
‘Dat is een mooi plan, dan blijven de meisjes gezellig bij elkaar, ja moet je doen.’
Terwijl we koffie dronken tuimelden Karel en z’n zusje over elkaar heen.
Ze zouden elkaar gaan missen, die rooie donder speelde nu al “de grote broer.”

Lida vertelde dat ze nogal eens met zuster Ruwina had zitten praten in het ziekenhuis.
Zij was met het idee gekomen om eens contact op te nemen met een maatschappelijk
werkster.
Lida vond het een eng idee en Ruwina had gezegd dat ze er eens rustig over kon denken, niets was verplicht natuurlijk.
Ondertussen was ze zover dat ze serieuze plannen had om dat inderdaad te doen.
Ze vertelde me over het ongeluk waarbij haar dochtertje was omgekomen, haar wereld was ingestort.
Door de hartstilstand was ze echter tot de conclusie gekomen dat ze het leven niet volledig zat was ondanks de zware last van het verdriet.
Ruwina had gezegd dat een goeie therapeut misschien kon helpen.
Nu vroeg ze aan mij of ik bereid was bij een eerste bezoek met haar mee te gaan, ze vond het moeilijk om te vragen, ik zag het aan haar gezicht.
Juist omdat ze de moed had mij dat te vragen besloot zonder aarzelen om haar te helpen.
‘Ik zal het een eer vinden als ik met je mee mag’ zei ik.
Ze was duidelijk opgelucht.
‘Geef me nog maar een bakkie koffie’ zei ik om de spanning een beetje op te lossen.
Ze liep naar de keuken, ik pakte Karel op.
‘Als de koffie op is gaan we naar huis vriendje.’
Hij hapte naar mijn vinger.

Wordt vervolgd.

---

dertien reacties