« Karel deel 39 | Voorpagina | Kerst 2006 »

Karel deel 40

‘Hé man, je moet de groeten hebben van Aal’ zei ik tegen Karel toen ik thuiskwam.
Ik tilde hem op en bedacht dat het verdomd moeilijk was om iemand bij zijn of haar nieuwe naam te noemen.
Iedere keer kwam toch de naam waarmee je iemand had leren kennen naar voren.
‘Prrrrrrr, prrrrrrrrrrr, prrrrrrrrrrrrrrr’ deed hij, steeds een beetje harder.
We liepen samen naar de keuken en ik vulde z’n bakjes met vers eten en water.
Ik ging aan de pc zitten en nam de mail door.
Vervloekte spam, vooral veel over viagra, wat een ellende, hoe kom ik daar vanaf.
Spamverstuurders zijn afschuwelijke egoïsten, ze versturen een paar miljoen mailtjes via een robot en als er dan maar één procent van al die mensen intrapt zitten ze goed en lopen ze zachtjes binnen.
Met dank aan het minderwaardigheidscomplex van sukkelige mannetjes.
Wat een lekker woord voor drie keer de woordwaarde bij Scrabble zeg.
Karel kwam aanlopen, ik draaide met de burostoel zodat hij op mijn schoot kon springen.
Hij deed een poging om op het toetsenbord te stappen maar daar hield ik hem van tegen.
Ik aaide hem over zijn rug en liet z’n staart tussen mijn vingers doorglijden, nog altijd dat knikkie an het eind.
Doordat hij gegroeid was werd het wel minder zichtbaar maar het zat er nog steeds.
‘Ga maar lekker liggen mannetje, nog een half uurtje dan gaan we naar bed.’

De weken vlogen voorbij, op het werk was het razend druk geweest en toch was het kerstpakket niet te zwaar dit jaar.
De bezuinigingen hadden een flink gat geslagen in de jaarlijkse verrassing.
Dit jaar kregen we een fles champagne, wat noten in blik en een hotelbon verpakt in een houten kistje met wat als stro aandoend materiaal.
Leuk, de baas bepaalde op die manier ook nog hoe jij je vrije dagen moest besteden, nog effe en hij ging ook nog vertellen welke dagen je kon gaan en waarheen.
Een beetje vrijheid stelde ik toch wel op prijs.
Maar een gegeven paard kijkt men niet in de bek, toch?
Ik zette de fles en de nootjes op tafel, de kadobon stak ik tussen de post die door twee boekensteunen bij elkaar werd gehouden.
Het kistje zette ik op grond.
Karel scharrelde door het stro en nestelde zich ertussen.
‘Je lijkt Jezus wel, die lag ook in het stro’ zei ik lachend tegen hem.
‘Die had wel drie wijzen op visite, daar hoef jij niet bang voor te zijn, de kotertjes vieren kerst bij oma, je loopt geen enkel risico op een overdosis aandacht.
Wierrook hebben we nog in huis, mirre en goud niet maar dat overleven we wel heb ik zo het vermoeden.’ 

Het lampje van het antwoordapparaat knipperde.
‘Ja, De Boer, met Lida, ik heb erover nagedacht, wel wat langer als ik had gezegd maar zou je me willen bellen of effies komen als je tijd heb?
Kus voor Karel.’
‘Ja, dat is goed, ik kom zo, eerst effe wat in de magnetron proppen’ zei ik tegen het apparaat.

Wordt vervolgd.

---

drie reacties