Broertje 7

Vrijdag 11 december 2009

Zoals ik al eerder schreef heeft het er deze keer enorm ingehakt bij mij.
Het was zelfs zo dat ik vandaag ziek was, ik vermoed van verdriet, ik vermoed dat mijn lichaam protesteerde tegen de pijn van het komende verlies.
Ik vermoed dat het er zo inhakt omdat ik deze keer, misschien onbewust,eigenlijk ook wel weet dat zijn eind in zicht is.
Ik moest zelfs het bezoek afbellen.

Natuurlijk wist ik toen ik mijn broertje leerde kennen dat hij niet lang te leven had, hij leefde toen al in gewonnen tijd.
Nu het besluit is genomen dat hij naar een hospice gaat, een huis waar mensen in de laatste fase van hun leven wonen, komt het afscheid toch wel erg dichtbij, nu word ik met mijn neus op de feiten gedrukt.
En die feiten doen zeer, desondanks ben ik dankbaar dat ik deze man heb mogen ontmoeten en zo bevriend met hem ben geraakt dat hij mij werkelijk het gevoel geeft dat we broertjes zijn.
En steeds denk ik aan onze woorden van vorige week vrijdag.
'Wat moet ik zonder jou' zei hij.
'En wát moet ik zonder jou'zei ik.
Hij gaat sterven, hij lijkt er klaar voor te zijn, hij is rustig.
Ik zal hem steunen waar ik kan en als het zover is zal ik verder gaan met leven, zonder hem, zonder mijn eerste stuurman...

Geen reacties