Karel deel 42
‘Met de persoonlijk secretaris van Mevrouw Lida de Boer, goedenavond’ zei ik op bekakte toon.
‘Hallo, met Arie, wie ben jij dan wel?’ hoorde ik aan de andere kant.
‘Hé Arie, hoe is het kerel’, je spreekt met De Boer’ zei ik met mijn gewone stem.
Lida gebaarde dat ze naar het toilet ging.
‘Oh, De Boer, waarom neem jij de telefoon op?’
‘Omdat Lida naar het toilet is en ze riep of ik effe wilde opnemen’ zei ik.
‘En waarom praat je zo bescheten?’ zei Arie.
‘Ik wilde grappig zijn.’
‘Oh dus d’r is niks an de hand?’ vroeg hij ongerust.
‘Nee hoor, alles is in orde, ik kwam toevallig een bakkie koffie drinken.’
‘Nou ik je toch spreek, heb je wat te doen op tweede kerstdag of doe je mee an het diner in het café?’ vroeg Arie.
‘Nee, dank je, ik heb al een uitnodiging’ zei ik.
‘Je weet niet wat je mist, Frans gaat koken.’
‘Verrassend, ik dacht dat ‘ie alleen maar kon tappen en gehaktballen in de magnetron stoppen’ lachte ik.
‘Nee, hij kan echt goed koken, ik wou Liedje ook vragen, ik betaal voor haar, is ze al van de wc?’
‘Liedje?’ vroeg ik.
‘Ja, en ze drinkt tegenwoordig ranja met een rietje’ zei Arie lachend.
‘Ja, dát liedje ken ik nog wel van Johnny Lion’ lachte ik met hem mee.
Lida was ondertussen terug van het toilet en ik articuleerde de naam “Arie” zonder geluid te maken.
Ze knikte dat ze hem wel wilde spreken.
‘Ja, je word oud De Boer’ lachte hij weer.
‘Dank je, ik geef je Lida.’
Ik gaf haar de telefoon en mijn oog viel op een advertentie in een krantje dat op tafel lag.
‘Cursus Keramiek, voor informatie kunt u bellen.
Ik noteerde het nummer in mijn hand.
Arie draaide z’n verhaaltje af.
‘Ja, mag ik daar over nadenken?’ hoorde ik Lida zeggen.
Dat kon schijnbaar niet.
‘Wat nou, meteen beslissen, ik kan toch ook de griep krijgen, heel plotseling.
Ja, en als ik dan ziek wordt dan ben jij je geld kwijt.’
Ze luisterde weer naar Arie.
‘Er zijn nog maar vier plaatsen?
Kan De Boer niet?’ ze keek naar mij, ik schudde mijn hoofd.
‘God Arie, ik moet eerlijk zeggen dat op dit moment mijn hoofd daar niet naar staat hoor’
zei ze.
Ik stond te knikken, maakte eetbewegingen, zwaaide met mijn hand langs mijn wang als teken dat ik iets lekker vond.
Ze liet zich door mijn gebaren beïnvloeden en ik hoorde haar zeggen:‘Het mag van De Boer.’
Ik schoot in de lach.
‘Ja, is goed, tot straks dan’ zei ze tegen Arie.
‘Hè, dat kwam niet helemaal op het juiste moment’ zei ze toen ze de telefoon neerlegde.
‘Dat is heel vaak met telefoontjes, gaat het weer een beetje?’
‘Ja, het gaat wel weer en ik vind het ook wel fijn dat Arie straks nog effies komt.
Wat ga jij dan doen op tweede kerstdag?’ vroeg ze.
‘Ik heb een uitnodiging van iemand die ik alleen van internet ken en ik ben dusdanig onder de indruk van zoveel liefheid dat ik de uitnodiging heb aangenomen.’
‘Vind je dat niet eng?
Straks kom je bij een kannibaal terecht’ zei ze bezorgd.
‘Nou, die treft het dan slecht, ik ben zo taai dat ik niet meer gaar wordt dit jaar’ gierde ik het uit.
Lida lachte mee.
‘Ga je potten bakken?’ vroeg ik terwijl ik op het krantje wees.
‘Tja, ik ga in elk geval bellen.’
‘Leuk, misschien ga ik wel met je mee.’
‘Dat lijkt me zeker leuk’ zei ze enthousiast.
We dronken nog een bakkie koffie en met de belofte dat ik dezelfde avond nog een mailtje naar de therapeut zou sturen vertrok ik.
Wordt vervolgd.
Voor Keramiekatelier De Albatros klik hier.
twee reacties
mooi verhaal, en hoe was het bij jou onbekende?