Maandag 10 December 2012 at 10:16 pm LUISTER en HUIVER...........
Naar de aangrijpende gedachten van een moeder die twee kinderen heeft met wat ongemakjes, te weten: ADHD, epilepsie en autisme.
Terwijl ze haar gedachten op Facebook zette schreef ze een regelrechte aanklacht.
Ik heb haar geadviseerd deze woorden als open brief aan de regering naar een aantal kranten en tijdschriften te sturen.
Overdenking voor het slapen gaan.
Zit nu alleen in de kamer na een dag die ik de laatste maand niet meer zo ervaren heb.
Meer zo van "Doe mij maar een dubbele dosis dex vandaag
"
Waarom eigenlijk?
Slepend met mijn 2 kanjers van het ene ziekenhuis naar het andere, doktoren, neurologen, huisartsen en andere goedbedoelende maar veel te gemakzuchtige types die je van het kastje naar de muur sturen.
Nee dokter maar zó kan het niet meer, zoonlief leidt een, voor hem waarschijnlijk acceptabel leven, omdat iets anders er in de wirwar van instanties, meningen en zogenaamde nergens toe leidende trajecten, niet inzit.
Blijkbaar kan niemand deze jongen zodanig begeleiden dat hij misschien eens echt iets van een leven op kan gaan bouwen.
Nederland loopt vol met zogenaamde hulpverleners die koeien met gouden horens beloven maar uiteindelijk géén van allen "outside the box" kunnen of willen denken.
Of ze worden gehinderd door de groeiende, steeds gecompliceerder worden bureaucratie.
Voor iedere handeling zijn stapels rapporten, intakes en handtekeningen nodig maar niemand ziet er überhaupt het nut van in want iedereen denkt alleen vanuit zijn eigen "hokje".
De maatschappij is er alleen op uit om mijn zoon te straffen voor alle dingen die hij niet goed doet volgens de regels, maar niemand helpt hem die vaardigheden die hij wél heeft te gebruiken en in te zetten om zodoende een leven op te kunnen bouwen.
Want is dat uiteindelijk niet wat we allemaal willen? Een gelukkig leven leiden en een doel hebben.
Mijn jongen verzuipt....in deze zogenaamd beschaafde moralistische maatschappij en ik ben 24 uur per dag de boei die hem boven water moet houden.
Bel die, schrijf die, maak een afspraak hier en daar en overal.
Lees, leer en probeer te begrijpen want hij begrijpt de wereld niet en zij hem niet en ik ben de verzorger, vertaler, bewaker en begeleider.
En dat keer 2.
Dochterlief heeft het ook niet makkelijk. Is een schat van een meisje, mijn trots, mooi, zorgzaam en op sommige gebieden haar leeftijdgenootjes vooruit.
Aan de andere kant uitgejouwd op school, de grond ingetrapt door leeftijdsgenoten en misbruikt door mensen die graag hun problemen bij haar dumpen maar geen oog meer hebben voor haar op het moment dat ze haar niet meer nodig hebben voor hun eigen egoïstische motieven.
Daardoor een kwetsbaar, emotioneel gewond kind met ook nog wat fysieke problemen.
Zit ook al een half jaar thuis en haar wereld is beperkt, praktisch tot vier muren in huis met zó weinig vertrouwen in de wereld dat de stap over de drempel naar buiten steeds hoger wordt.
Zogenaamde vriendinnen blowen, zuipen, zijn zwanger of al moeder.
Wil je daar geen deel van uitmaken dan ben je al snel "de outcast" en lig je eruit.
Wat blijft over dan de tv, computer, bank, bed en plafond als je niet zo stoer en zeker bent van jezelf dat je ergens naar binnen stapt en zegt "hier ben ik".
Mijn kinderen, in ieder geval de twee jongste hebben onevenredig veel op hun bord....en er zijn van die dagen dagen dat ik dat zó rot vind, niet alleen voor hen maar ook voor mezelf.
Want het is zwaar, héél zwaar om deze kinderen te leiden naar dat punt in hun leven waarop ze kunnen zeggen: "This is my life, and I 'm proud of it."
Maar één ding kids....we WILL GET THERE
Love you....mama xx
Tot zover, de moeder, die ik hierbij een klein podium op mijn site gun, uit respect voor haar manier van denken.
Bassie - Twee reacties - #
