Vrijdag 22 Juni 2007 at 02:34 am
Karel deel 67
Ieder mens is zoals ‘ie is volgens Linda dan máár sommigen zijn toch wel heel bijzonder.
Zo is mij de eer te beurt gevallen om via internet een heel bijzonder mens tegen te komen.
Het zal ongeveer een jaar geleden zijn dat vriendin J. mij vertelde over een vriendin van haar, wat zij vertelde daar kom ik zo op.
Ik vond het hoe dan ook een zeer boeiend verhaal.
De tijd verstreek en het verhaal gleed wat naar de achtergrond, dat gaat zo met verhalen.
Met mijn oudste neef en zijn vrouw heb ik als jongste van de eigenlijk wel grote familie niet veel contact, ook met andere neven en nichten niet trouwens.
Maar toch, sinds ook de oudste neef internet heeft stuurt zijn vrouw mij met grote regelmaat van die doorstuur-mailtjes.
En zo geschiedde het.
Op een dag kwam er een doorstuurmail, nadat ik het ding had bekeken ging ik uit pure nieuwsgierigheid met mijn muis over de namen van de andere gelukkigen die datzelfde mailtje hadden ontvangen, onder de namen komt dan opeens het mailadres van de betreffende persoon als een pop-upje tevoorschijn.
Bij Karin kwam er opgepupt het volgende adres klusjuf@hotmail.com .
Verrek, wat een leuk mailadres, dacht ik.
Ik durf van mijzelf te zeggen dat ik reuze handig ben maar tegenwoordig wil mijn lijf niet altijd handig zijn en besloot ik te informeren wat voor klussen die klusjuf zoal doet.
Ik mailde en vertelde hoe ik aan haar adres kwam, ik vroeg of ik uit haar adres inderdaad mocht opmaken dat zij klussen doet.
Zo ja, wat voor klussen?
Ze mailde terug dat zij goed contact met mijn neef en zijn vrouw heeft en dat ze inderdaad klussen doet maar nu even niet en ze weet ook niet wanneer wel.
Ze zit namelijk in Peru en toen viel bij mij het kwartje. Niet zeuren over euromuntjes, die vallen niet lekker.
Vriendin J. had mij destijds namelijk verteld over vriendin Karin die in Peru zat.
Het kon niet missen, dit moest dezelfde Karin zijn.
Ik mailde haar met de vraag of ze J. kent.
Jazeker, J. is mijn vriendin, schreef ze terug en gaf me het adres van haar site www.klusjuf.waarbenjij.nu
Ik ben daar gaan lezen en werd direct gegrepen door waar ze mee bezig is, ik besloot zodra mijn vakantiegeld gestort zou zijn om wat geld aan haar over te maken voor haar project.
Karin is daar druk bezig als vrijwilligster, ze heeft daar een timmeropleiding op poten gezet voor dakloze en kansarme kinderen.
Jongens die naar de klote dreigen te gaan worden opgeleid tot meubelmaker, het project is hartstikke succesvol, De Mannen van Hout.
Ze stuurde me deze week de link van een prachtig filmpje waar, als ik het goed begrepen heb, mijn oudste neef ook een steentje aan heeft bijgedragen.
Ik, jankerd eerste klas, zat met tranen in mijn ogen, die stoere gasten zijn stapelgek op hun klusjuf, Profesora Karinnnn noemen ze haar, kijk zelf maar www.klusjuf.nl , alleen al die muziek doet je hart smelten
Karin is momenteel een paar maanden in Nederland maar ze gaat weer terug, ze is nu druk in de weer met promotiewerkzaamheden en op zoek naar sponsors.
Ik heb een bescheiden bedrag overgemaakt, wie volgt?
Dankjewel Karin dat ik je mocht leren kennen en dat de wereld zo klein is sinds internet.
Nee Karel, de katjes in Peru krijgen ook niet elke dag kattesnoepjes.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Zondag 17 Juni 2007 at 5:16 pm
Tien jaar
Het is vandaag tien jaar geleden dat ik de nacht van zestien op zeventien juni in het ziekenhuis in Haarlem doorbracht.
Niet omdat ik ziek was, nee, ik voelde me prima.
“Onze oudste” was hoogzwanger en de middag van de zestiende waren we om een uurtje of vijf gebeld door de kersverse echtgenoot.
De vliezen waren die ochtend om 6 uur gebroken.
Ze was al bijna twaalf uur bezig dus.
“Het” ging gebeuren.
Wij willen een meisje want we hebben al een jongetje, zei ik met een grote grijns tegen de sigarenwinkelier.
Mijn vriendin was het volledig met me eens maar riep ook ‘als het maar gezond is.’
De sigarenman wenste ons een prettige avond, dat wordt spannend, ik hoor het morgen wel.
Ik sloeg voldoende sigaretten in om de avond door te komen, mocht het wat uitlopen.
Met tassen vol eten reisden we af naar Haarlem.
De aanstaande moeder liep puffend en zuchtend door de kamer, zo nu en dan kromp ze ineen.
Ze was blij maar ook bang, de vader keek benauwd.
Ook de hitte hielp daar aan mee.
De verloskundige kon elk moment arriveren en zuslief was ook onderweg.
Hulptroepen genoeg, leek mij als onervaren kraamsupporter, dat kindje zou er snel zijn.
We aten, nou ja de zwangere niet.
De verloskundige constateerde een ontsluiting van twee centimeter, ze zou later terugkomen.
Koffietijd!
Er werden verhalen naar boven gehaald over de geboorte van het eerste kleinkind en verhalen over vriendinnen die soms wel twee dagen bezig waren om een kind op de wereld te persen.
Ik kneep mijn benen tegen elkaar.
Zo nu en dan ging ik even in de tuin een sigaretje roken.
De aanstaande moeder wist regelmatig niet hoe ze zitten, liggen of staan moest, ze ging maar even douchen.
Om ongeveer half elf besloot de verloskundige dat we naar het ziekenhuis gingen want de ontsluiting verliep niet zoals de bedoeling was, de boel stagneerde.
Het duurde langer dan ik had verwacht maar natuurlijk ging ik ook mee naar het ziekenhuis, ik voelde het ook wel een beetje als een eer dat ik überhaupt mee mocht naar dat ziekenhuis.
We namen onze plaatsen in de wachtkamer in, ik maakte zo nu en dan wat kleine aantekeningen, ging buiten een sigaretje roken en zwierf door het ziekenhuis op zoek naar een automaat waar je iets te snoeien kon kopen.
Het was armzalig geregeld.
Zo ook met de ontsluiting, moeder kreeg ontsluitingsverhogende middelen toegediend, niets leek te helpen.
Het duurde en het duurde. We waren gaar van het zitten op de houten stoelen.
Regelmatig gingen we om beurten even in de verloskamer kijken maar moeder wist niet goed wat ze wel of niet prettig vond.
Om 03.30 was er eindelijk volledige ontsluiting volgens haar zusje.
De medewerkers van de afdeling hadden het druk, er waren meer baby’s onderweg.
Gelukkig, nu kon het niet lang meer duren.
Om 04.00 uur hoorden we, oké, oké. We keken elkaar vol verwachting aan. Te vroeg.
Om 04.15 kregen we eindelijk een bak koffie op de gang, een weldaad voor onze schapenleren tongen.
Ik stond af en toe met mijn oor tegen de deur.
Om 04.20 ging er iemand naar binnen met een houten baarkruk.
Om 04.30 kregen we nog een bakkie koffie, dat deed ons goed.
Kom op, kom op, hoorden we om 04.42, mijn vriendin perste heftig mee.
Om 04.47 realiseerde ik me dat het buiten al licht was.
Nog even volhouden maar. Om 04.56 riep iemand,zo ja, zo ja, om 04.59 ja, dit is het, en nóg één.
Om 05.00 gingen er een arts en verpleegkundige naar binnen met iets wat op een vacuümpomp leek.
Ze hebben d’r een uitzendkracht met spierballen bijgeroepen, zei ik met een gekke bek.
Om 05.12 hoorde ik de spierbal roepen, goedzo, goedzo.
05.17 Ja en nu een nieuwe hap lucht.
05.20 Gooi ’t eruit.
05.21 Het is een meisje !!!!
Dag Karel, ik ben naar het feest.
Bassie -
-
#
Zondag 03 Juni 2007 at 12:29 am
Karel deel 66
Wat een fantastische stunt van BNN, zoveel aandacht voor een gigantisch probleem.
Die Bart moet wel zitten gieren op z’n wolk, wat zal die gozer trots zijn op z’n team zeg.
Ik heb een beetje spijt dat ik het niet heb gezien omdat ik gezellig in de kroeg zat.
Al die mensen die zeggen dat het een walgelijke vertoning was die hebben het vast niet goed begrepen.
Het was geen vertoning, het was een stunt en die is uitermate geslaagd.
BNN is beslist niet mijn favoriete omroep maar om wat ze nu gepresteerd hebben zou ik bijna lid willen worden.
Het is mij overigens volstrekt onduidelijk waarom hier niet het Belgische systeem wordt ingevoerd, verplicht donor tenzij je expliciet aangeeft dat je dat niet wil, dan is het probleem opgelost.
Een paar jaar geleden was men dat hier ook van plan, helaas is dat toen niet doorgegaan.
Slijmerijtjes van Wouter als een gratis paspoort vind ik niet nodig, je doet mee of je doet niet mee.
Maar als je niet mee doet en je wordt ziek krijg je ook geen nieuwe organen, je wilde immers niet meedoen.
Laat BNN maar schuiven, die gasten zijn regelmatig goed bezig, wie weet word ik in de toekomst alsnog lid.
Weet je wie ook zo goed bezig is?
Linda.
Linda?
Ja, Linda, je weet wel die had vroeger zo’n leuk spontaan snoetje, ze heeft tegenwoordig ook een eigen tijdschrift.
Oh, die.
Ja, die.
Daar staat ze nu in, met nog een stelletje veertig-plus BN-ers in, allemaal in bikini.
Irene Moors vertelde bij Paul de Leeuw dat er niet geretoucheerd is, nou ja een klein beetje dan, niet het vet op de verschillende buiken of dijbenen maar wel de spataderen.
Maar er is echt helemaal niets van het vet geretoucheerd omdat Linda zo graag wilde laten zien aan heel Nederland, nou ja aan de lezers van haar blad, dat iedereen is zoals ‘ie is.
Wat ik nou zo ontzettend jammer vind van Linda is dat ze dát nou niet heeft bedacht voordat ze d’r spontane snoetje liet retoucheren, dat iedereen is zoals ‘ie is.
En juist omdat iedereen is zoals ‘ie is, hou ik van alle mensen, zelfs van hen die mijn bloed wel kunnen drinken.
Kom Karel, we gaan naar bed want iedereen is zoals ‘ie is en ik ben moe.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
