Zondag 26 Februari 2006 at 3:29 pm
Hokje
Een kiespijn heb ik zeg, ongelofelijk!
Ik voel me ook een beetje zweverig.
Van mijn stem wijzer worden is er ook al niet bij, daar klopt geen moer van.
Nee, pijstillers helpen niet.
Ik heb het over politie k.
Ik snap er geen jota van, die hele politie k.
Het is allemaal taai en saai.
Bij deze wil ik dan ook voorstellen dat al die partijen eens een wat gezelliger naam aanschaffen,
die namen van die carnavals verenigingen, daar kan wel wat mee.
De Pintewippers, daar zou ik zo op stemmen, De Jolige Druif, daar kan je tenminste mee lachen.
De Keiebijters, die komen d'r tenminste voor uit dat ze na het pinten wippen op hun bek gegaan zijn.
Gingezeik, zeurt niet over een katertje meer of minder.
De Zwarte hand is een stelletje nakomelingen van Pietje Bel, die studeren momenteel dactyloscopie
zodat als wij gestemd hebben zij al onze vingerafdrukken gelijk in een databank hebben.
Dat lijkt mij overduidelijk, ze doen maar, mijn vingerafdruk mogen ze hebben, mijn dna ook trouwens.
Kunnen ze mij gelijk uit de lijst van verdachten schrappen als er weer 'es een oud vrouwtje
of jong kind verkracht en vermoord is.
Dat Jan Peter in een Narrenpak in Tilburg of omstreken schijnt te lopen vind ik verre van waardevol.
Of valt 'waardevol' niet onder 'waarden' vraag ik me dan ook gelijk weer af eigenlijk.
Wellicht overschrijdt hij z'n eigen normen in zo'n Narrenpak.
Hij lijkt mij niet de gezelligste carnavalsvierder die je in je optocht kan tegenkomen,
het is te hopen dat ik mij vergis.
Stemmen moet, las ik ergens, als je daarin vrij bent moet je niks, dat het jammer is om een kans te
laten liggen is een heel ander verhaal.
Dat gekies moet in een hokje, ik wil niet in een hokje.
Ik wil niet kiezen, ik wil schrijven want wie schrijft die blijft, wie schrijft met liefde blijft nog langer...
Bassie -
-
#
Donderdag 23 Februari 2006 at 9:29 pm
Traag
Het mailtje kwam binnen met als onderwerp S.O.S. het was van mijn mailvriendje in de U.S.A.
Wat zal er aan de hand zijn dacht ik direct een beetje bezorgd.
Ik ken de afkorting alleen als noodoproep wanneer iemand in levensgevaar is.
Nou het viel gelukkig reuze mee, Roy is niet in levensgevaar, die had gewoon effe zin om te mopperen, er is eigenlijk niks an de hand.
S.O.S. staat tegenwoordig ook voor Same Old Shit, wat ik vertaald heb als Soortgelijke Ouwe Sores, om toch vooral de lettercombinatie niet te vernachelen.
Achter sores staat in het Bargoens Woordenboek: zorgen,moeilijkheden. Vb.: In de sores zitten.-S.<hebr. tsoro, tegenspoed, leed.
Zo, hebben we gelijk een spoedcursus hebreeuw achter de kiezen, ook mooi meegenomen.
En wie heeft het niet, Soortgelijke Ouwe Sores, je loopt er bijna dagelijks tegenaan.
Is het niet van jezelf dan is het wel van familie, vrienden, kennissen of buren.
Iedereen kent wel iemand met een groot of klein probleem, menigeen hoeft alleen maar in de spiegel te kijken en ziet dan, of denkt aan, iemand met een probleem maar daar gaan we het nu niet over hebben hoor.
Ik heb momenteel niet echt veel problemen, mijn lijf gedraagt zich redelijk op een flinke snotkop na, de zon zou zeer welkom zijn maar ook daar ga ik niet over klagen.
Het bezoekersaantal hier op site is buitenverwachting hoog.
De reacties van de lezers, ook via mail, zijn bijzonder aangenaam, allemaal bedankt daarvoor en ook voor de technische tips, ik ga zeer binnenkort alles uitgebreid bestuderen.
Dat kan wat tijd in beslag nemen, want ik ben een beetje traag, zegt men.
De meningen zijn verdeeld.
Ik heb ooit een psychologische test moeten doen in opdracht van een werkgever waar ik had gesolliciteerd.
Als ik het mij goed herinner waren het honderd vragen, ook met vreemde plaatjes waar je dan iets in moest zien.
Ik meen dat ik anderhalf uur de tijd kreeg en ik was verplicht om mijn horloge in te leveren, ik zat alleen in een kamer aan een tafel.
De deur ging nog net niet op slot zal ik maar zeggen
Op zeker moment kwam de persoon die mij de formulieren had gegeven binnen met de vraag of ik alles beantwoord had.
‘Nee, nog lang niet, ik ben bij vraag 74’ was het antwoord dat ik gaf, die 74 weet ik trouwens niet zeker meer.
‘Uw tijd is om, u moet het inleveren’ zei de persoon streng.
‘Tja, dat is dan jammer’ zei ik met een grote grijns en gaf de papieren.
En dát antwoord was voor de psycholoog reden om mijn test positief te beoordelen, hoorde ik later.
Eén van de vragen was: Vindt u zichzelf traag?
Ik heb ‘nee’ geantwoord.
Toen ik dit aan mijn vrienden vertelde moesten ze hard lachen.
‘De Boer, je bent hartstikke traag’ lachten ze allemaal.
‘Ja, dat vinden jullie maar dat was de vraag niet’ zei ik.
‘De vraag was: Vindt u zichzelf traag?’ zei ik met een grote grijns.
Bassie -
-
#
Zondag 19 Februari 2006 at 7:19 pm
Oorlog
Hebben wij oorlog nodig om te kunnen genieten van vrede?
Ik vraag het mij wel eens af.
Zouden wij kunnen leven zonder dat er ergens op de wereld oorlog is?
Zouden wij dan toch gelukkig zijn?
Er is mij verteld dat ik negatieve kritiek nodig zal hebben om van de positieve kritiek te kunnen genieten.
Toch heb ik daar mijn twijfels over, ik geniet namelijk met volle teugen van de positieve kritiek.
Zou ik het echt rot vinden als ik alleen maar positieve reacties zal krijgen.
'De Boer, waar héb je het over? ' ik hoor het je vragen.
Ik zal een poging doen om het uit te leggen.
Ik heb zojuist zitten kijken naar een, op video opgenomen, uitzending van Oprah Winfrey, in die aflevering draagt Oprah samen met Maya Angelou, het door Dr. Angelou geschreven kerstgedicht op, Amazing Peace, geschreven voor in het Witte Huis, het schijnt traditie te zijn dat er bij het ontsteken van de kerstboomlichtjes een gedicht wordt voorgedragen.
Er werkt ook een gospelkoor aan mee.
Oprah besloot dat de rest van de wereld ook kennis moet kunnen nemen van het gedicht en wijdde er een deel van de uitzending aan.
Terwijl ik daar naar zat te kijken biggelden de tranen over mijn wangen van ontroering.
Ja, de Boer mét de grote bek is een watje.
De wens en het verlangen naar wereldvrede maken die twee mensen met behulp van dat koor zó prachtig duidelijk, dat ik er kippenvel van kreeg.
Dat koor herhaalt het woord "Peace" in aanzwellend volume, iedere keer harder, zo verschrikkelijk mooi, zo aangrijpend.
Peace, Peace, Peace, Peace, Peace, Peace, Peace, Peace.....
Ik heb een vriendin die beweert: 'Alléén maar leuk is ook niet alles.'
Over het algemeen zegt ze dat als we het over partners hebben, zij is er van overtuigt dat op z’n tijd 'iets goed te maken hebben' gezond is voor een relatie.
Ik heb mijn twijfels daarover.
Zelf heb ik mij vorige week met m'n stomme kop in een hoek laten drukken door iemand die onder andere het volgende beweerde, ik citeer:
ik zie geen schande in een sexuele geaardheid, ik zie geen schande in het vrouw zijn......Jij schijnbaar wel......Jammer want je loopt iets moois mis.
Zorg eerst eens dat jij je leven op de rit krijgt en er voor uit durft te komen wie en wat je bent.....
Einde citaat.
Diegene heeft nou werkelijk niets begrepen van wat ik hier allemaal over mijzelf vertel en probeert mij in een bepaalde rol te dwingen.
Dat irriteerde mij en ik ben eerst boos en vervolgens verdrietig geworden.
Verdrietig omdat het me wéér is overkomen, boos geworden omdat iemand mij niet in mijn waarde laat en verdrietig omdat ik met m’n stomme kop wéér iemand op m’n hart heb laten trappen....
Peace, Peace, Peace, Peace, Peace, Peace, Peace.......
Bassie -
-
#
Zondag 19 Februari 2006 at 3:20 pm
Grrrrrrr
Ja grrrrrrr, grrrrrr, ik zit hier te grommen ja.
Ik ben namelijk nogal geïrriteerd door de hedendaagse techniek.
In de preview wordt alles achter mekaar geplakt en dat wil ik niet!
Het is een beetje oorlog tussen de techniek en mij.
Het is een wonder hoor dat internet daar zal je mij niet over horen klagen, maar ik vind dat het dan ook gewoon moet doen wat ik wil.
Daar wringt nu dus de schoen, ik wilde gisteren al een nieuw stukje plaatsen en daar ging iets mis.
Wat ging er dan mis, je plaatst dit stukje met gezeik nu toch wel? hoor ik je vragen
Dat klopt maar in dit stukje zijn alle letters van hetzelfde formaat en in dat andere stukje is dat niet het geval.
In dat andere stukje wil ik namelijk iets duidelijk maken en volgens mij is het nodig dat ik dat doe door verschillende lettergrootte te gebruiken.
Wie weet als je het leest dat je denkt: Wat een zeikerd!
Nou dat vind ik prima, je mag mij een zeikerd vinden, daar kan ik niet van wakker liggen.
Wel van andere dingen, daar gaat dat stukje over, over andere dingen.
Ik heb het in Word geschreven, dat doe ik altijd, omdat ik dan de boel ook in eigen archief heb, snappie?
Vanuit Word maak ik dan een kopietje wat ik naar deze site breng.
Tijdens die verhuizing raken dus mijn grote letters kwijt en dat is nogal een probleem voor mij.
Ik hou er namelijk niet van om letters kwijt te raken, daar raak ik van in de war.
Mijn techneut is ff niet bereikbaar, de man heeft ook nog een privé leven, onzin natuurlijk maar ach.
We zullen dus gewoon met zn alle effe op die zoekgeraakte letters moeten wachten.
Ik kan ze als vermist opgeven maar dat vind ik iets te ver gaan.
Ik kan een beloning uitloven voor de eerlijke vinder maar dat vind ik iets verder te ver gaan.
Kortom, geduld
is een schone zaak, pfffffffffffff
Bassie -
-
#
Donderdag 16 Februari 2006 at 6:09 pm
Header
Mooi hè? Die nieuwe kop, “header” heet het in vaktermen.
Schattige foto vind ik het, ik was een jaar of twee denk ik, toen was ik nog een keurig meisje, is niet veel van over kan ik je zeggen.
Bas is op die foto ongeveer een maand of zeven oud en Bommel, dat kleine katje, was een week of acht, misschien negen, áls ik het me allemaal goed herinner.
Het is geen computerbewerking, Bommel ligt echt bij Bas.
Op die leeftijden geef ik geen garantie hoor, toch is dat jammer, eigenlijk zou je op de achterkant van een foto de datum moeten schrijven en gelijk de leeftijd van diegene die er op staat, zodat je dat ook niet meer hoeft uit te rekenen.
Die twee waren stapelgek op mekaar, leven als kat en hond, nou dat konden ze als de beste.
Nooit een onvertogen woord, altijd samen spelen, altijd samen in de mand, het leven was een feest voor die twee.
Door omstandigheden zijn ze uiteindelijk toch niet samen oud geworden, Bas werd bijna zestien en Bommel ook zoiets, wel oud dus maar niet samen.
Maar die ”header” dus en de rest van de lay-out, ik vind het héél mooi geworden, ik heb er niks an gedaan, alle eer komt mijn techneut toe, de man die ik al ruim een jaar geleden om advies vroeg.
Toen had ik het plan al om een weblog te beginnen, het kwam er maar steeds niet van.
Dat kan gebeuren in een mensenleven, dat je dingen van plan bent en ze toch niet doet, of pas veel later.
Destijds had mijn techneut al gezegd dat hij me wel wilde helpen als ik een weblog zou gaan starten.
En paar weken terug toog ik naar zijn nederig stulpje, met in mijn binnenzak een aantal foto’s, deze twee zijn het geworden.
Hij kan het wel hè? Die indeling, de foto’s met tekst, de archieven, de link onder “meer over de boer,” het lieveheersbeestje van de stichting tegen zinloos geweld, ook met link eronder en helemaal onderaan het eenvoudige copyright, zó netjes vind ik het allemaal.
Zo nu en dan zit ik er gewoon effe van te genieten, gewoon van het hele spul.
Hij kan nog meer hoor die techneut van mij, hij kan ook schrijven, er zijn al meerdere verhalen van hem gepubliceerd in prestigieuze tijdschriften als Bunker Hill, Passionate en De Gids.
Zijn eerste boek kwam uit in 2004, De hondenkoning, ik heb het over Walter van den Berg, zijn site www.vandenb.com staat hier bij mijn links.
Ik heb zijn boek met plezier gelezen, ik kan het je aanraden, lekker boek.
Z’n tweede boek is in de maak.
Dankjewel Walter.
Bassie -
-
#
Dinsdag 14 Februari 2006 at 4:31 pm
Valentijn
‘En de Boer? Doe jij nog wat met Valentijn?’ vroeg de buuf belangstellend.
‘Nou buuf, zou ’t kenne dat ik mezelf daar toch iets te oud voor vind, kom op hoor, al die opgeklopte komedie, ik ben geen achttien meer.
Ik heb m’n zieke vriendin een kaart gestuurd, ja gewoon voor de vriendschap.
Vroeger maakte ik daar wel werk van maar nu ben ik eigenlijk altijd wel lief ’ grinnikte ik.
‘De tijd dat ik als een beest liep te vloeken en te tieren is echt wel voorbij.’
‘Dat is waar, je bent een stuk rustiger tegenwoordig’ beaamde de buuf.
‘Geef me nog een bakkie buuf, dan ga ik weer naar de overkant’ zei ik.
Ik dronk mijn koffie en vertrok.
In de brievenbus zat alleen reclame. ‘Niet eens een Valentijnskaart’ mopperde ik toch in mezelf, terwijl ik naar boven liep.
‘Dag lieffie’ zei ik tegen mijn teddybeer die op mijn buro zat ‘Jij bent mijn Valentijn!’
Ik startte de computer en bekeek de mail.
Tot mijn stomme verbazing vond ik de volgende mail in mijn box, die ik jullie niet wil onthouden.
- - - - - - -
Dag Mopperpot,
Omdat uw reactiekader mijn reactie op uw blog blijkbaar als spam aanziet, dan maar
via deze weg.
Als iemand langs mijn website of weblog komt gewandeld en ook nog de moeite doet om
een berichtje in het gastenboek achter te laten dan heb ik als amaibel mens de
gewoonte om die mens op een wederbezoekje te vergasten. Doorgaans hangt men dan vlaggen uit om mij te verwelkomen. Maar dat kon u natuurlijk bezwaarlijk weten,
beste Potje Mopper.
Een mens maakt doorgaans wat mee, tijdens die wederbezoekjes. Sommige bloggers (ik
noem vanwege de privacy geen namen) schijnen er een erezaak van te maken om van hun blog een potje XXL te maken. Jezus, wat een teringherrie krijgt een mens soms over
zich uitgegoten!
En soms loop je een klein, leuk plekje binnen. Ik hou van uw schrijfstijl,
Mopperpot. Genoten van je milde ironie, van je humor, van je zelfrelativatie. Ook de
rustige lay-out zalfde mijn vermoeide ogen.
Ik kom vanaf nu zeker vaker langs. Doet u mij aub regelmatig een portie woorden. U
hoeft ze niet in te pakken. Ik zal ze hier in alle rust tot mij nemen. Ik zet mij
wekelijks aan dat tafeltje daar bij het raam van uw virtuele etablissement , alwaar ik
u bij een kopje sterke koffie, ga lezen.
Groetjes,
Urbain Alpain
http://www.urbainalpain.comHet zou natuurlijk leuk zijn om mijn reactie gewoon op uw blog te plaatsen
maar zoals eerder vermeld, ik kom er niet door daar!
- - - - - - -
Deze mail van Urbain Alpain is een kado voor een beginnend schrijvertje.
De mooiste kritiek mij tot nu toe ten deel gevallen, mijn teddybeer knipoogde…
Het lijkt waarachtig wel een Valentijnskaart.
Bassie -
-
#
Zaterdag 11 Februari 2006 at 10:39 pm
Kaart
Met een veel te zware tas met boodschappen wurmde ik mezelf de trapdeur binnen.
Die dranger was veel te zwaar afgesteld, ik moest daar toch echt eens de technische dienst op af sturen.
Het was altijd een gevecht om binnen te komen.
Binnen in de hal zette ik de tas neer en stapte naar de brievenbussen.
Ik opende mijn brievenbus, die zat weer lekker gevuld met een baal reclame, rekeningen en andere troep wat natuurlijk op de grond viel.
Er viel ook een roze enveloppe op de grond.
Ik dacht gelijk aan Victor.
Zou het een kaart van hem zijn, zou ‘ie een dochter hebben?
Wat leuk dat ‘ie mij een kaart stuurde.
Mopperend raapte ik alles op en kwam vloekend en met moeite overeind.
‘Aan: de Boer’ stond er op de enveloppe.
Ik glimlachte om die tekst, de altijd vriendelijke gespierde, buurjongen kwam de hal in.
‘Hé, buuf, leuke post? Kan ik U helpen met Uw tas?’ zei hij lachend.
‘Je mag me alléén helpen als je het afleert om “buuf “ te zeggen en “U” mag ook niet rotjoch’ zei ik met een knipoog.
‘Ach ja, dat hebben mijn ouders er ingeramd, dat zal ik nooit afleren vrees ik’ zei hij terwijl hij met mijn loeizware tas naar boven liep.
‘Zo, Uw tas is boven hoor, ik zet hem tegen Uw deur aan, lukt het of moet ik U ook naar boven dragen? ‘ zei hij grijnzend.
‘Scheer je weg naarling’ zei ik hijgend en maakte met mijn lippen een kussende beweging in zijn richting.
‘Ohhh wegwezen, de buuf gaat zoenen’ lachte hij en liep door naar boven.
‘Dankjewel hè jongen, prettig weekend’ riep ik hem nog achterna.
‘U ook hè buuf ’ plaagde hij nog een keer.
Binnen gooide ik de inhoud van de brievenbus op tafel.
Ik pakte eerst de boodschappen uit de tas die uit de diepvries kwamen en gaf ze een plek in de vriezer.
Ik maakte een kop koffie en sorteerde de post uit de baal reclame op tafel.
Behoedzaam maakte ik de roze enveloppe open met een heuse briefopener.
Toch wel een béétje oubollig, zo’n roze enveloppe, dacht ik.
Ik haalde de kaart uit de enveloppe en mijn aandacht werd direct getrokken door een geel notitie blaadje dat er opgeplakt zat.
‘Hallo de Boer, door een foutje heb ik de recorder gewist en van pure zenuwen tijdens de bevalling ben ik je werkelijke naam vergeten, vandaar dat ik het zo gedaan heb, groet Victor’ stond er in haastig handschrift.
Een grijns nam bezit van mijn gezicht.
Ik haalde het gele papiertje van de kaart en genoot van de zoete tekening, een baby in een wiegje met hemeltje, onder een roze dekentje, ernaast op een kussentje een blauw teddybeertje, aan het voeteneind een allerliefst olifantje.
De tekening bracht een behoefte om te knuffelen bij me naar boven, ik stond op en liep naar de slaapkamer waar mijn teddybeer in bed lag.
Ik pakte haar op en zei: ‘Victor heeft een dochter, dat moet gevierd worden!’
Terug in de kamer las ik de kaart hardop: ‘Blij en gelukkig zijn wij met de geboorte van onze dochter Sophie, ze weegt 4900 gram.
Moeder en dochter rusten van 14 tot 15 uur, wil je op bezoek komen bel dan even voor een afspraak.’
Ik zei: ‘Wij gaan niet op bezoek hoor, wij doen héél iets anders.’
Ik zette mijn teddybeer op mijn buro en typte.
De Oma van Sophie,
die zei: “Wel potjandrie,
wat is dat nou?
Hoe kan dat nou?
Die beer is helemaal blauw!
Wat moet zo’n blauwe beer?
Snapt U dat nou meneer?
Hoe komt die beer zo blauw?
Toch echt niet van de kou, of
van het warme weer misschien?
We stoppen ‘m in de wasmasjien,
Dan zullen we het zien!”
Toen zei opeens Sophie:
“ Nee Oma, doe maar nie…..
want bruin of blauw,
wat geeft dat nou,
als ik maar van ‘m hou.
Want bruin of blauw,
wat geeft dat nou,
als ik maar van ‘m hou…….”
Bassie -
-
#
Woensdag 08 Februari 2006 at 11:53 pm
Borisje
We gaan dus, heb ik begrepen.
Of zijn we al weg? Of gaan we pas in maart?
Ik heb d’r geen verstand van hè.
Ik weet niks van politiek, echt helemaal niks.
Toch heb ik een beetje medelijden met Boris Dittrich.
Geen idee waar dat gevoel vandaan komt maar als ik iets over hem lees of als ik ‘m zie dan denk ik toch: ‘Hoe zal die zich nou voelen?’
Je zal toch fractievoorzitter zijn en je in de steek gelaten voelen door je speelkameraadjes.
Tja, wat moet je dan hè?
Wat zou ‘ie toch denken die Borisje?
Zou ‘ie dit denken?
‘Ik doe het niet meer hoor.
Als ik m’n zin niet krijg dan doe ik niet meer mee, dan ga ik wel op een bankje aan de kant zitten
Dan ga ik daar rustig zitten kijken hoe jullie zelf op je bek gaan, jullie denken toch allemaal dat je het beter weet als ik.
Nee je hoeft heus niet tegen me te zeggen dat ik me als een klein kind gedraag,
Gaan jullie er maar eens aan staan, je standpunt verdedigen en dan iedereen tegen je in het harnas jagen.
Dat zelfs partij-oprichter Hans van Mierlo (die in zijn jonge jaren bekend stond als “Mooie Hans”) zegt dat je zelf “de beestenbende” over je hebt afgeroepen.
Dat valt tegen.
Nee dat valt echt niet mee hoor, dat kan je gerust van mij aannemen.
Als je dan de kous op je kop krijgt, dan zal je nog wel eens aan mijn woorden terug denken.
Kijk, ik ben Rita niet hoor, ik beschuldig Taida niet van fraude, zo lullig doe ik niet.
En beetje politicus, gaat een jong meisje niet de schuld geven van eigen fouten.
Zoiets doe ik niet, ik draag de consequenties, ik stap tenminste op.
Ik ben een held maar dat zien jullie niet, dat is nou gewoon vreselijk jammer.
En Lousewies, zal zij het net zo goed doen als ik?
Dat moeten we nog maar afwachten, het is toch een vrouw hè, vrouwen denken toch anders als mannen.
Misschien moet ik maar weer gewoon rechter worden en alles wat krom is een beetje recht gaan spreken in asielzoekers zaakjes.
Ik weet het nog niet hoor, ik zou eigenlijk ook wel lekker op vakantie willen naar een warm land.’
Zou ‘ie dat denken, die Boris?
Ik denk eigenlijk alleen maar : ‘Als het nou maar géén Afgangistan wordt.’
Bassie -
-
#
Maandag 06 Februari 2006 at 1:41 pm
Interview deel 8
‘Mijn haar zit daar in elk geval een stuk netter, die sprietenkop die ik nu heb daar kan ik toch niet mee op de foto?
Overigens denk ik toch dat het model op de foto me nu niet meer staat’ gniffelde ik.
Hij kon er wel om lachen.
’Ik zei toch dat ik gek ben.’
‘Wat wil jij nou eigenlijk?’ vroeg hij serieus.
‘Ik wil gewoon lekker mijn stukjes schrijven, zonder al te heftige verplichtingen, ik wil niet dat het té spannend voor me wordt, als ik bekend zou worden moet ik misschien wel bij een groot warenhuis zitten op een dag om handtekeningen in gekochte boeken te zetten, dat lijkt me een hele zware klus.
Té zwaar misschien wel, dat kan ik niet riskeren, ik zou het ook heel lullig vinden om zoiets op het laatste moment te moeten afzeggen.
Dan stel je mensen teleur, dat wil ik ook niet op m’n geweten hebben.
Mijn streven is drie stukjes per week te schrijven, het zal een verassing blijven of dat lukt.’
‘En wat wil je dan doen als je ooit je boek moet promoten?’ vroeg hij.
‘Ik heb echt geen flauw idee Victor, zo ver is het ook nog lang niet, wijsheid is onderweg’ zei ik.
Hij zuchte, schijnbaar wist hij niet goed wat hij met me aan moest.
Ik wist ook niet goed wat ik met hem aan moest, we stonden quitte.
En als een zegen van boven ging zijn telefoon, gered door de bel…..
‘Sorry’ zei hij tegen mij, ik maakte een gebaar met mijn hand ten teken dat hij moest opnemen.
‘Ja maar dat kan toch helemaal niet, dat is veel te vroeg’ zei hij tegen de persoon aan de telefoon, hij klonk plotseling nogal nerveus.
‘Ja natuurlijk, ik kom gelijk, heb je Bonny al gebeld? vroeg hij.
‘Nou doe dat dan asjeblieft zeg, straks gebeurt er wat, ik kom eraan’ hij verbrak de verbinding.
Hij zag lijkbleek, hij bracht een trillende hand naar zijn voorhoofd.
‘Mijn vriendin, ik krijg een kind, wat moet ik doen?’
‘Rustig blijven lijkt mij het allerverstandigste’ zei ik kalm, alsof het voor mij dagelijkse kost was.
‘Ze is over twee weken pas uitgerekend, dat is toch niet goed, wat moet ik doen?’zei hij weer, met paniek in zijn stem.
‘Nou, volgens mij komen kinderen niet altijd op de afgesproken datum, is ze thuis of in het ziekenhuis?’ vroeg ik.
‘Ze is alleen thuis, ik moet weg, ik moet gaan de Boer.’
‘Ja natuurlijk moet je gaan en snel ook maar toch, blijf wel rustig in het verkeer asjeblieft, ga niet plankgas rijden.
Waar woon je?’
Hij noemde een straat in de laatste nieuwbouw wijk die de stad rijk was.
Als het verkeer tegen zat zou hij zeker een half uur onderweg zijn.
Ondertussen was hij opgestaan en stond zijn jas aan te trekken, die hij eerder op een stoel had gegooid, hij stopte het fototoestel in z’n zak, het recordertje in z’n andere zak.
‘Ik ben weg de Boer, ik bel je wel’ zei hij.
‘Ja dat is goed jongen, doe rustig an, rij niet door rood of andere rare dingen, daar heb je niks an’ zei ik om hem een beetje tot rust te manen.
Hij sprong bijna van de trap af.
‘Niet door rood!’riep ik nog maar een keer.
Ik deed de deur achter hem dicht.
Mijn foto lag nog op tafel.
Bassie -
-
#
Zaterdag 04 Februari 2006 at 01:02 am
Interview deel 7
Hij zat met het fototoestel in z’n hand toen ik terug kwam.
‘Victor, doe mij een plezier hoor, ik zie d’r niet uit man.’
‘Het wordt steeds gekker met jou, wil je beweren dat ik geen foto van je mag maken?’
‘Ik heb het liever niet, ik heb Bekende Nederlanders in mijn vriendenkring, ik ben daar nog lang niet aan toe, foto’s met handtekening, geen mens wil van mij een foto, een handtekening misschien ooit wel.’
‘Wie zijn die BN-ers die je kent?’
‘Ja, hallo zeg, dat ga ik jou niet an je neus hangen, die mensen hebben recht op hun privacy.’
‘Wat doen ze?’
‘De één is actrice en de ander is schrijver, meer zeg ik niet.’
‘Kluun!’zei hij fel.
‘Is Kluun een vriend van jou, verdomme die wil ik graag interviewen!’
Ik schoot in de lach om zijn jongensachtig enthousiasme, hij was een jochie,
niks meer dan dat.
‘Je hebt hem een link naar hem op je site staan, dus hij zal het wel zijn, dat is natuurlijk een vriendendienst van jou.’
Ik schaterde het uit.
‘Ach lieve Victor, je denkt toch niet dat de grote Kluun zit te wachten op een linkje van mij.’
‘Ik laat mijn link regelmatig op zijn site achter, ik heb hem veel harder nodig dan hij mij.’
‘Jullie kennen elkaar, ik weet het zeker’ zijn fantasie ging met hem aan de haal,
ik genoot er van.
‘Regel jij dat ik hem mag interviewen, dan laat ik jou nog even met rust’ zei hij, bijna smekend.
Ik sloeg op mijn dijen van het lachen en hikte.
‘Nou weet je wat we doen, ik beloof je dat ik het aan hem zal vragen maar ik verzeker je dat hij niet de schrijvende BN-er is die ik bedoel.’
‘Maar je gaat het wel regelen?’
‘Nee, ik ga het niet regelen, ik ga het vragen, dat is héél wat anders.’
Hij zat nog steeds met het fototoestel in z’n hand.
Mijn hersenen draaiden op volle toeren, ik moest hem op andere gedachten brengen.
‘Ik heb trouwens een voorstel.’
‘En dat is?’ zei hij nieuwsgierig.
‘Jij stopt dat fototoestel lekker in je jaszak en ik geef je een foto waar ik echt heel leuk opsta, die mag je dan gebruiken, wat vind je daarvan?’ zei ik.
‘Dan wil ik die foto wel eerst zien vóór ik akkoord ga’ was zijn slimme antwoord.
‘Vanzelfsprekend, je mag beslissen als je de foto hebt gezien’ zei ik.
Ik liep naar de slaapkamer en kwam terug met een fotolijstje.
Ik haalde de foto eruit en gaf hem aan Victor.
Nu was het zijn beurt om te lachen.
‘Ach, de Boer doe nou toch eventjes normaal, dat is wel een heel verschil hoor’ lachte hij.
‘Ja het is geen foto van vorige week, dat geef ik toe’ lachte ik mee.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Woensdag 01 Februari 2006 at 01:11 am
Interview deel 6
‘Is alles wat je schrijft autobiografisch?’
‘Laten we zeggen dat alles, ook mijn boek semi-autobiografisch is, ik heb een rijke fantasie, vind ik zelf.’
‘Je boek, verdien je met je schrijfwerk je brood?’
‘Was dat maar waar, nog niet, een kwestie van tijd.
Het is toekomstmuziek, ik ben de dirigent.’
‘Je bent nogal zeker van jezelf.’
‘Ik wel en dat werd tijd ook, ik heb een lange onzekere periode achter de rug.’
‘Hoezo?’
‘Ik ben chronisch ziek, heb altijd pijn en moet verstandig met mijn energie omgaan, doe ik dat niet dan betaal ik daar een hoge prijs voor, in het stukje “Komt een vrouw bij de dokter” vertel ik iets over mijn gezondheid, ik mankeer van alles, meer dan dat wil ik er niet over kwijt.
Ik zit niet te wachten op medelijden.
Als het nodig is, omdat geen enkele uitgever er wat in ziet, zal ik mijn boek in eigen beheer in kleine oplage uitbrengen én wat ik misschien wel nóg belangrijker vind, ik wil dat er een gesproken versie van het boek komt, voorgelezen door mij.
En voor mijn part maak ik zelf één exemplaar.
Desnoods ga ik een cursus boekbinden doen, ik ben een handige “doe het zelver” dus dat zal ook wel lukken.
Echt zware dingen in en om het huis kan ik niet meer, één boek moet lukken, al moet ik daarna een week plat.
‘Waarom dat in hemelsnaam?’ vroeg hij vol verbazing in zijn stem.
‘Omdat ik via “LMC” bevriend ben geraakt met iemand die geen boek kan lezen.
Nou, dat is niet waar, ze kan wel lezen maar ze is gehandicapt, het is voor haar erg lastig om een boek vast te houden.’
Wat ik trouwens wil zeggen is, dat ik in het verleden veel steun heb gehad aan “LMC”, het is een internet club voor zieke mensen, daar is enorm veel informatie te vinden en het is gratis.
Via “LMC” ben ik op andere internetclubjes terecht gekomen en ben zelfs met een paar mensen bevriend geraakt.’
‘Wanneer komt je boek uit?’
Ik schoot in de lach: “Ik heb geen flauw idee lieve jongen, ik heb pas twaalf A-viertjes en amper tijd voor het boek sinds ik met “bassiedeboer.nl” ben begonnen.’
‘Wat vind je van weblog land?’
‘Het is volgens mij de grootste mierenhoop binnen de wereld van het internet, alles krioelt door elkaar, ik ben een klein beginnend miertje.
Ik heb de indruk dat voor veel mensen een weblog is wat voor mij ooit een dagboek was.
Wat me opvalt is dat iedereen elkaar lijkt te kennen, heel veel mensen staan ook bij elkaar gelinkt.’
‘Ga jij ook iedereen linken?’
Ik schoot in de lach en zei: ‘Dat is absoluut onmogelijk, ik bezoek zo ongeveer honderd logs per week, als ik iedereen moet linken heb ik geen tijd én geen ruimte meer om te schrijven, daar kan ik echt niet aan beginnen, iedereen is vrij om mij te linken of me weer weg te halen bij hun links, het is niet eens mogelijk om overal een reactie achter te laten.
De links die ik nu heb staan zijn weloverwogen neergezet, er komen er hoogstwaarschijnlijk nog twee bij.’
Wel een hele grappige vind ik die over een bekend bier merk, ik heb daar gezegd: “Drie bier graag” prompt kwam die persoon een virtueel biertje brengen, dat vind ik heerlijke humor.’
Het log dat mij tot nu toe het meest geraakt heeft is van een mevrouw die haar log opdraagt aan haar overleden dochtertje, daar kan ik dan alleen maar *slik* neerzetten omdat ik inderdaad met een brok in mijn keel zit.
Het helpt mensen om hun verdriet te verwerken, dat is echt héél bijzonder vind ik, omdat er op zo’n weblog geen miniatuur hangslotje zit, iedereen mag het lezen van die mensen, hun diepste verdriet maken ze openbaar, ik heb daar heel veel respect voor.’
‘Wat wekte de grootste afkeer bij je op?’ maakte hij opeens een vreemde wending.
‘Ik heb een bloedhekel aan porno, ik haat praktiserende pedofielen, óók de plaatjeskijkers’ zei ik met vuur in mijn stem.
‘Dat soort dingen moet veel meer aangepakt worden, menig wetje in Nederland deugt niet.
Om van de asielzoekers kwestie maar niet te spreken, heb jij aan die inburgeringstest meegedaan?’
‘Nee, wat een onzin’ zei hij.
‘Inderdaad, onzin, ik had 4.9, ik word binnenkort het land uitgezet, mijn koffer staat al klaar en ik ben héél nieuwsgierig welke Bekende Nederlanders ik bij de grens allemaal tegenkom.
En dan nog effe wat Victor, ik weet helmaal niet of ik wel bekend wíl worden, straks word ik gevraagd om aan de Nationale I.Q Test mee te doen, of erger, het Big Brother Hotel.
Daar moet je toch niet aan denken, nog een bakkie?’
‘Graag.’
Onderweg naar de keuken zei ik nog: ‘Ik ben niet echt een actievoerder weet je, zou gewoon te zwaar voor me zijn.’
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
