Zondag 16 Juli 2006 at 4:08 pm Karel deel 23

Die ochtend dat ik Lida naar huis had gebracht had ik verder niet veel tijd, één bakkie koffie en ik moest weg.
Ze had emotioneel gereageerd toen ze thuis kwam.
‘Wat heb je hard gewerkt hier’ zei ze met tranen in haar ogen.
‘Arie heeft ook meegeholpen en het viel best mee hoor, samen zijn we sterk’ zei ik terwijl ik een arm om haar heen sloeg.
’Ik kan je nooit genoeg bedanken’ zei ze.
‘Onzin, zorg goed voor jezelf, daarmee bedank je mij, dat is meer dan voldoende maar ik moet weg, de plicht roept, ik kom binnenkort wel weer effe aanwaaien en ik wil Karel binnenkort meenemen.’
‘Jij bent altijd welkom’ zei ze en gaf me een zoen op m’n wang.

Ruim een week was er verstreken, hoog tijd om effe bij d’r langs te gaan en m’n vriendje op te halen.
Ik tilde de mand om Karel te vervoeren uit m’n auto.
Karel z’n bed en kattenbak stonden vol verwachting thuis, de nodige muizen, pingpong ballen en andere grappige speeltjes waren volop aanwezig.
‘Gezellig de Boer’ verwelkomde Aal me.
‘Hé Aal hoe gaat het?’
‘Lida graag de Boer’ zei ze.
‘Oh ja sorry hoor, het is effe wennen.’
‘Geeft niet, wil je koffie?
‘Graag, ik wil Karel ook meenemen.’
‘Ja natuurlijk, dat lijkt me logisch hoor, ik denk dat ik z’n zusje toch maar zelf hou anders is moeder zo alleen’ zei ze.
‘Dat is een mooi plan, dan blijven de meisjes gezellig bij elkaar, ja moet je doen.’
Terwijl we koffie dronken tuimelden Karel en z’n zusje over elkaar heen.
Ze zouden elkaar gaan missen, die rooie donder speelde nu al “de grote broer.”

Lida vertelde dat ze nogal eens met zuster Ruwina had zitten praten in het ziekenhuis.
Zij was met het idee gekomen om eens contact op te nemen met een maatschappelijk
werkster.
Lida vond het een eng idee en Ruwina had gezegd dat ze er eens rustig over kon denken, niets was verplicht natuurlijk.
Ondertussen was ze zover dat ze serieuze plannen had om dat inderdaad te doen.
Ze vertelde me over het ongeluk waarbij haar dochtertje was omgekomen, haar wereld was ingestort.
Door de hartstilstand was ze echter tot de conclusie gekomen dat ze het leven niet volledig zat was ondanks de zware last van het verdriet.
Ruwina had gezegd dat een goeie therapeut misschien kon helpen.
Nu vroeg ze aan mij of ik bereid was bij een eerste bezoek met haar mee te gaan, ze vond het moeilijk om te vragen, ik zag het aan haar gezicht.
Juist omdat ze de moed had mij dat te vragen besloot zonder aarzelen om haar te helpen.
‘Ik zal het een eer vinden als ik met je mee mag’ zei ik.
Ze was duidelijk opgelucht.
‘Geef me nog maar een bakkie koffie’ zei ik om de spanning een beetje op te lossen.
Ze liep naar de keuken, ik pakte Karel op.
‘Als de koffie op is gaan we naar huis vriendje.’
Hij hapte naar mijn vinger.

Wordt vervolgd.

Bassie - Dertien reacties - #

Maandag 10 Juli 2006 at 10:49 am Karel deel 22

'Viva Italia' riep ik toen ik vlak na het begin van de tweede helft het café binnenstapte.
Geen idee waarom, ik heb geloof ik meer met Italianen dan met Fransen.
Ik vind pasta ook veel lekkerder als bouillabaise, dat is nou éénmaal zo.
De eerste helft had ik min of meer verplicht bij mijn bijna tachtigjarige moeder zitten kijken.
De Italianen die tegenover haar in het benedenhuisje wonen hadden luidkeels hun volkslied meegezongen.
De warmte zorgde voor open ramen en dus hadden wij ervan kunnen meegenieten.
Het was goed voor de sfeer.
Ik zag hoe binnen een minuut de eerste man plat ging en al spoedig volgden twee en drie, leuke sport dat voetbal.
In de pauze besloot ik op te stappen.
'Ik ga mam' zei ik.
'Ga je naar huis?' vroeg ze.
'Nee, ik kijk nog effe in het café.'
'Goed kind, zal je voorzichtig doen?'
Voor een moeder blijf je eeuwig kind, leeftijd doet er niet toe.
Soms irriteerde haar bezorgdheid me wel eens.
'Ja mam' zei ik braaf en gaf haar een knuffel als afscheid.

Het grote scherm bedekte zowat het hele raam, als je niet beter wist zou je bijna denken dat het café dicht was, dat de rolgordijnen gesloten waren.
Het zware leren gordijn viel achter me dicht.
'Hé de Boer, kom je effe op schoot zitten' zei Roy.
'Doe normaal mafkees' zei ik afwijzend.
Om zichzelf te troosten zette hij een lied in.
'Nederland die heeft de bal, die mooie bal van goud' zong de vriendelijke Antilliaan met oranje hoge hoed op z'n kop uit volle borst.
'Hé Roy, ik heb slecht nieuws voor je, Nederland is er al een poossie uit hoor.'
'Geeft niks de Boer, het gaat om de spirit' zei hij en zette het lied opnieuw in.
De zuurstoffles die hij altijd in een rugzak meezeulde leek hem niet te hinderen, Roy lachtte altijd.

'Geef je mij een fluitje en wat kladpapier met een pennetje?' vroeg ik aan de barjuffrouw Linda en nam plaats aan een tafeltje waar ik riant uitzicht op het grote scherm had.
Ik schreef wat notities op.
De verlenging van de wedstrijd was in volle gang toen Linda nog een biertje bij me neerzette.
'Die heb je van mij schrijvertje, wat heb je het weer druk' zei ze met een knipoog.
'Lekker moppie, op de strafschoppen dan maar, je weet toch dat ik niks om voetbal geef ' knipoogde ik terug.
De spanning liep op, de zweetdrupels waren op het grote scherm duidelijk zichtbaar.
Zidane pakte rood, een passend afscheid dacht hij er schijnbaar mee te maken.Ik vond het nogal slordig wat hij deed.
De eindstand was in het voordeel van de Italianen, de laatste en enige wedstrijd van het WK die ik gezien heb, het is klaar, hoera.
Ik rekende af.
'Ciao bella' riep ik naar Linda terwijl ik naar buiten liep.
Ik kreeg een grote grijns terug.

Bassie - Veertien reacties - #

Woensdag 05 Juli 2006 at 09:54 am Karel deel 21

Samen met Arie had ik nog kans gezien om de laatste hand te leggen aan ons schoonmaakproject.
Het kleine zijkamertje hadden we tot het laatst bewaart.
Wat we daar hadden aangetroffen had ons allebei doen slikken.
Op één of andere manier had het feit dat die deur dicht was respect bij ons afgedwongen en we waren zelfs een beetje nerveus toen ik de deur opende.
We stonden met de schouders tegen elkaar aan, alsof we gevaar verwachtten.
Een levengrote foto van een naar schatting zeven jarig meisje op de muur, aan beide kanten stond een enorme kandelaar.
Een prachtig, vrolijk lachend kind.
Op een klein, schijnbaar antiek, tafeltje lag het etui met de visjes.
Er stond een ouderwetse schommelstoel waar een grote teddybeer in zat.
Op een plank aan de muur zaten nog wat knuffelbeesten.
Het was er verre van smerig.
‘Jezus’ verbrak Arie de stilte.
‘Het is een gedenkruimte man’ zei ik vol bewondering.
We keken elkaar aan en slikten.
‘Ik hoef hier alleen maar even met een vochtige doek het stof weg te halen en een mop over de vloer, dan is het klaar’ zei ik.
Arie knikte.
Een half uur later liepen we naar buiten.

Die bewuste ochtend dat Alida naar huis mocht meldde ik mij wederom aan de balie van de afdeling.
Opnieuw trof ik dezelfde vriendelijke verpleegster.
‘U komt mevrouw de Boer ophalen denk ik’ zei ze met een lach op haar gezicht.
‘Inderdaad zuster, mag ze al weg?
Zou U zo vriendelijk willen zijn om geen “U” tegen mij te zeggen, noemt U mij de Boer alstublieft’ zei ik, terwijl ik haar een visitekaartje van mijn site overhandigde.
Ze bekeek het kaartje aandachtig.
‘Je schrijft ?’ vroeg ze.
‘Nou ik doe een serieuze poging op internet, laat ik het zo noemen zuster eh ? ‘
‘Ruwina’ vulde ze aan.
Ze keek me doordringend aan.
‘Goed zuster Ruwina, mag ik Aal meenemen?’ zei ik terwijl ik me een beetje verlegen voelde worden.
‘Ze wil graag Lida genoemd worden vertelde ze me vanmorgen, ze wil een nieuw leven beginnen.
Veel leuker ook als “Aal of Alida” vind ik hoor.’
‘Mooi plan’ knikte ik
‘Ze zal het je zelf wel vertellen allemaal’ zei ze.
We liepen samen naar de zaal, Aal zat op een stoel aan tafel.
‘Goeiemorrege Lida, wil je met me mee naar buiten?’ zei ik opgewekt.
Haar gezicht straalde toen ze zei: ‘Met jou wel de Boer.’
Ik bood haar mijn arm.
‘Het allerbeste Lida’ zei Ruwina.
En tegen mij: ‘Ik ga vanavond eens wat lezen bij je.’
‘Tot ziens dan maar’ zei ik met een knipoog.

Wordt vervolgd.

Bassie - 22 reacties - #