Vrijdag 31 Maart 2006 at 10:01 pm
Karel deel 4
Het waren een paar gezellige uurtjes geworden die avond in het café.
Het café was langzaam aan volgelopen met vooral leuke, vriendelijke mensen.
Om een uur of negen vond ik het mooi geweest en dat zei ik dus ook tegen Alida.
'Je krijgt er nog één van me en dan mag je de rest zelf gaan betalen, ik ga és richting huis.'
'Dat is best hoor de Boer, ik zie je wel weer verschijnen als je naar Karel komt kijken.'
'Dus je bent niet boos meer op me hè?'
'Nee, ik ben niet boos meer, proost lieverdje!' zei ze met een vette knipoog.
Ik rekende af en ging.
Het zal een week later geweest zijn toen ik Arie in z'n eentje aan de stamtafel zag zitten, ik besloot naar binnen te gaan en een praatje met hem aan te knopen.
'Hé Arie, hoe is het, lust je nog een bakkie?' zei ik terwijl ik tegenover hem ging zitten.
Hij keek op van de krant en keek me verbaasd aan, alsof 'ie me voor het eerst zag.
'Oh, ben jij het' zei hij terwijl hij z'n bril opzette.
'Ja, as ik me bril op heb ken ik niet lezen en zonder bril ken ik je niet zien, een hele handige uitvinding die brillen' lachte hij.
Hij keek bedenkelijk naar het lege koffiekopje.
,Nog een bakkie? Nou nee, ik heb d'r al drie op, ik lus wel een biertje.'
'Frans, heb je voor ons een biertje en een cappucinootje?' riep ik naar de kroegbaas die in de keuken bezig was.
'Komt er zo aan, ben effies bezig om de gehaktballen in te vriezen, bijna klaar' riep hij terug.
'Heb je Alida nog gezien de laatste dagen?' vroeg ik aan Arie.
'Jazeker, die zie ik bijna dagelijks hoor, ze kwam vandeweek nog binnen in de loods.
Ze had een paar velletjes papier en een viltstift, of ik d'r op wou schrijven dat ze jonge katjes heb, ze kon het zelf niet want d'r bril is stuk, die is in reparatie.'
'Denk je dat echt, dat die bril stuk is, bedoel ik.
Of zou het kunnen dat ze analfabete is, zeg nou 'es eerlijk wat je van d'r denkt.'
Frans kwam met de bestelling.
'Wat 'ie van wie denkt?' vroeg Frans nieuwsgierig.
'Arie, je laat je niet uithoren door de Boer hoor, die schrijft alles op, die vuile spion' zei Frans terwijl 'ie mij met een vuist een vriendelijk duwtje tegen mijn schouder gaf.
'Op een dag hebben we hier een gigantisch feest omdat die gek een signeersessie moet houden vanwege het eerste boek dat uitgegeven is' zei Frans lachend terwijl hij het biertje voor Arie neerzette.
'Nee Frans doe even serieus asjeblieft, ik heb het over Alida, denk jij dat ze kan lezen en schrijven of niet?' vroeg ik bijna streng.
'Oh, Alida, ach dat is zo'n triest avontuur geweest en nog eigenlijk, als je het goed bekijkt' antwoordde hij.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Donderdag 30 Maart 2006 at 5:09 pm
Extra 2
Wat een heisa om die Frans, dat 'ie uit z'n dak ging.
Het was een hele foute impulsieve reactie.
Maar goed dat ze mij niet kennen bij die organisaties van bevrijdingsfeesten.
Dan werd er nooit meer zo'n feest gevierd.
Als er één driftlijer op aarde rondloopt dan ben ik dat wel, het verschil is dat ik geen bekende rapper ben die vrede predikt, ik rap ook geen pornoliedjes tegen schoolkinderen
Mensen die me niet goed kennen denken dat ik een schatje ben, nou vergeet het maar.
Ik ben een etterbaal eerste klas, zo nu en dan, daar is Lange Frans een watje bij en Kluun helemaal, er zijn tijden geweest dat ik wel 2 keer per dag een etterbaal was.
Ik ben wel een cursus an het volgen, "Hoe word ik een schatje!"
Lange Frans heeft een joch een ram gegeven omdat hij dacht dat die het ijsklontje gooide, had 'ie echt niet mogen doen.
Hij heeft direct zijn excuus aangeboden.
Frans wordt nog net niet an een kruis genageld.
Om nou echt te zeggen dat hij als ambassadeur van geweldloosheid door zijn uitspatting niet meer op die feesten mag optreden vind ik te ver gaan, juist omdat hij zich zo bewust is van zijn fout.
Vergeving is toch het allerbelangrijkste in zo'n situatie, lijkt mij van wel hoor.
Denk je nou echt dat Ghandi, Nelson Mandela, Marten Luther King en al die andere vredesduiven helemaal nooit 'es uit hun dak zijn gegaan?
Ik denk van wel, ze waren namelijk net als Frans, Kluun en ik mensen, mensen maken fouten.
Wie zonder zonde is werpe de eerste steen.
De grootste huichelaar mag beginnen.
Dat joch die die ram voor z'n kop heeft gehad mag van mij een vrijkaartje krijgen dat levenslang geldig is voor alle optredens van Lange Frans.
Frans!!!!!!!!!! Bel dat joch effe.
Frans, geloof me, je moet een rap schrijven waarin je jouw spijt en besef van het gebeurde nog eens benadrukt.
En stop ook met die gore pornoliedjes.
Volg ook zo'n cursus, "Hoe wordt ik een schatje."
Bassie -
-
#
Dinsdag 28 Maart 2006 at 7:17 pm
Extra
In deze extra editie kan ik je tot mijn plezier vertellen dat de Boer inderdaad van papier wordt.
Het blaadje voor de vereninging heeft mijn schrijfsel goed gekeurd, over twee weken is het zover.
Het is klein zo'n verenigingsblad maar wie het kleine niet eert............
En voor de miereneukers onder ons. Wei maake cheen vaute 
Bassie -
-
#
Dinsdag 28 Maart 2006 at 12:26 pm
Karel deel 3
'Nou rustig maar, heb je herinneringen aan dat etui ofzo?' zei ik.
'Dat gaat je geen donder an' zei ze boos.
Ik had met mijn opmerking over de vuilnisbak een grove fout gemaakt, dat was duidelijk.
'Het was maar een grapje hoor' probeerde ik haar wat milder te stemmen.
'Ik hou niet van zulke grappies' zei ze.
'Nee dat is duidelijk, ik bied je mijn excuus aan, kan ik je uitnodigen voor een borrel in het café?' zei ik terwijl ik haar onderzoekend aankeek.
'Dan drinken we dat misverstandje gewoon de wereld uit, vind je dat een goed idee?'
'Laten we dat maar doen, ga jij maar vast, ik mot nog effe wat doen, ik ben d'r met een minuutje of tien' zei ze.
Ik ging staan en pakte Karel nog een keertje op, ik liet zijn staartje tussen mijn vingers doorglijden, nog steeds dat knikkie, bijna an het eind.
Ik gaf hem een zoen op z'n kleine koppie en legde hem terug, aaide moeder en de anderen nog een keer en liep naar de deur.
'Tot straks' zei ik, stapte naar buiten en wandelde naar het café.
Op vier kaartende mannen na zat er niemand binnen.
Ik liep door naar het eind van de bar en groette de mannen in het langslopen, ze hadden het te druk om antwoord te geven.
'Doe mij maar een fluitje' zei ik tegen de barkeeper, die ijverig glazen stond te poleren.
'Hoe goed ken je haar van die jonge katjes?' vroeg ik.
'Ach, wat heet kennen, hoe goed kent een barkeeper z'n klanten, dat gaat meestal niet verder dan het drink- en betaalgedrag.
Ze heet Alida en ze drinkt graag, ze betaald ook altijd, ze heb volgens mij nog nooit gevraagd of ze een bonnetje mag laten staan.
Wat een belangstelling opeens de Boer, waar komt dat vandaan, zie je wat in d'r?' zei hij met een grijns, terwijl hij het versgetapte biertje voor me neerzette.
'Doe effe normaal ja, ze is bepaald niet het type vrouw waar ik ook maar iets mee zou kunnen hebben.'
Ik vertelde van het voorvalletje met het etui en mijn vermoeden dat ze analfabete zou kunnen zijn.
'Nou je het zegt, ik heb nog nooit gezien dat ze hier de krant zat te lezen, terwijl ze wel zo nu en dan 's morgens vroeg een koppie koffie drinkt aan de stamtafel.
Ze raakt de kranten met geen vinger aan, andere tijdschriften ook niet, je zou best eens gelijk kunnen hebben.
Wie zal dat weten? Ik geloof dat Arie ooit 'es wat met d'r had.
Arie, weet jij of Alida analfabete is?' vroeg hij aan één van de kaartende mannen.
'Geen flauw idee, dat wat ik ooit met d'r deed leek niet op schrijven in elk geval en het was maar één keer' antwoordde Arie.
'Maar jij kent haar dus wel?' vroeg ik.
'Ach kennen is een groot woord, we maakten een wippie met een slok op, dat is alles, ik ben geeneens blijven slapen, dat wou ze niet.'
'Ja gaan we kaarten of gaan we lullen' werd Arie terecht gewezen door z'n maatjes.
'Ik spreek je later nog wel Arie, of anders vandeweek' zei ik.
Alida kwam het café binnen, ik zei tegen de barkeeper dat hij Alida van mij kon laten drinken tot nader order.
Hij schonk het vaste recept, een jonge borrel met cola voor haar in en zei: 'Je drinkt tot nader order van de Boer, dat zal mij nou nooit overkomen Aal.'
'Komt natuurlijk omdat jij geen poessie heb' zei Alida gevat.
We lachten alle drie.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Zaterdag 25 Maart 2006 at 7:19 pm
Karel deel 2
Thuis pleegde ik een paar telefoontjes op zoek naar ouders voor de andere twee kittens, geen succes.
Ik had nog een week of zes de tijd, dat moest nog wel gaan lukken, het waren er maar twee die nog onderdak moesten hebben.
Hoewel ik die moederpoes er ook graag weg zou halen, het was altijd moeilijker om een volwassen poes een nieuw thuis te bezorgen.
Twee weken later was Karel al flink gegroeid, z'n oogjes waren open, ondanks de belazerde woonsituatie zag het poezengezinnetje er goed uit.
Ik pakte Karel op en weer begon hij direct te gillen.
'Zeg, niet zo mopperen jij hoor, ik ben je nieuwe baas, over een week of vier woon je bij mij' zei ik tegen hem, terwijl ik hem over z'n kleine koppie aaide.
Hij leek onder de indruk want hij stopte met gillen.
Ik legde hem bij z'n moeder neer en pakte de andere twee op, moederpoes maakte van de gelegenheid gebruik om effe de benen te strekken.
Ik ging op de grond zitten bij de kartonnen doos en pakte ook Karel weer op.
De vrouw nam een slok uit het plastic bekertje dat voor haar op de overvolle tafel stond en zei: 'Je mag ze allemaal hebbe, gratis en voor niks, hoewel een flessie jenever best lekker zal zijn.
Ik heb geen bier in huis anders kreeg je ook wat, proost!'
Ik zat me heel effe af te vragen of ik over het tientje zou beginnen dat ik haar twee weken terug leende, het zou zinloos zijn, ik deed het niet.
Drie mini poesjes, met nog hele waterige blauwe oogjes keken me hoopvol aan.
Ik voelde me schuldig, alsof ik er iets aan had kunnen doen dat ze onder deze omstandigheden ter wereld waren gekomen.
'Ja het spijt me vreselijk maar ik ga ze toch echt niet allemaal nemen, dat is me echt teveel van het goeie.
Ik beloof dat ik nog wat meer moeite zal doen om voor de anderen een plek te vinden.
Heb je zelf al stappen ondernomen om ze een nieuw thuis te bezorgen?
Heb je kaartjes bij de supermarkt opgehangen?
Ik neem aan dat in het café iedereen het wel weet, jij en je katjes zijn het gesprek van de dag.
Je woont hier in een benedenhuis, je kan ook een briefje op het raam hangen dat je gratis jonge katjes hebt.'
Ze sprong op, voor zover je dat springen kon noemen dan.
Ze liep een andere kamer in en kwam terug met een notitieblok en een pen.
'As jij dat nou effies fijn op een stukkie papier zet voor mijn, dat zal ik fijn vinde' zei ze, opeens bijna onderdanig.
Ik keek haar vol verbazing aan en zei: 'Nou kom op zeg, hoe oud ben je, dat kan je zelf toch wel?'
'Me bril is kapot, ik ken 't niet zien' antwoorde ze terwijl ze mijn blik ontweek.
De moederpoes was weer terug op het honk, ik legde de kleintjes bij haar neer, het jachtseizoen was begonnen, de jacht op de lekkerste tepel.
Met lichte tegenzin begon ik te schrijven, de pen protesteerde onmiddellijk, ik kraste ermee om hem aan de gang te krijgen, na twee letters hield de pen ermee op.
'Heb je een viltstift toevallig, dat is ook wat duidelijker als zo'n briefje voor het raam hangt' zei ik.
Ze stond op en liep weer naar die andere kamer, ze kwam terug met een duidelijk heel oud etui, bedrukt met visjes.
Ze hield het etui vast alsof het een schatkist was, ze twijfelde of ze het wel aan mij zou geven.
Toch maar wel, leek ze te denken en reikte het mij aan.
Ik pakte het aan en maakte het open, het bevatte een paar ongebruikte kleurpotloden en een bijna versteend vlakgom, de viltstiften die erin zaten waren stuk voor stuk uitgedroogd.
'Nou die kunnen de vuilnisbak in' zei ik terwijl ik de ritssluiting van het etui dicht maakte.
'Helemaal niet' zei ze fel en griste het etui uit mijn handen.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Woensdag 22 Maart 2006 at 3:32 pm
Karel
Kareltje noemde ik het schattige kleine katje dat ik als enige rooie uit het nest had.
Z'n pleegmoeder zat an de bar met een borreltje cola toen ze vertelde dat 'ie geboren was, een paar uur eerder.
Ze sprak nogal hard met als gevolg dat ik haar woordelijk kon verstaan.
'D'r zit één rooie bij' hoorde ik haar zeer duidelijk zeggen.
Als door een wesp gestoken, sprong ik op van het tafeltje waar ik de krant zat te lezen, ik stootte mijn biertje bijna om.
Ik had al verscheidene katten versleten en een rooie was mijn liefste wens, al jaren.
Omdat ik nu volledig katloos was kwam de geboorte van Karel mij zeer gelegen.
'Hoor ik je zeggen dat je een rooie heb?' vroeg ik hebberig aan de vrouw.
Ze was een beetje een aso als het om dieren ging, dat werd tenminste gefluisterd in de buurt
'Ja, een zwarte, een zwart met witte poten en één rooie, ze zijn drie uur oud, mot je ze hebbe, krijg je die moeder ook meteen.
Ben ik d'r vanaf, ze vreet de oren van me kop en nou al die koters, dat is me allemaal, veel te duur.'
'Als je dat niet wil waarom heb je d'r dan niet laten steriliseren?' vroeg ik toch lichtelijk verbaasd.
Om nou direct vier katten te nemen vond ik een beetje te veel van het goeie.
'Ja zeg, ben jij gek dat kost nog duurder, weet je wel hoeveel borrels met cola ik daarvoor ken kope?'
Dit is een hopeloos geval, dacht ik, toch ging vier katten me té ver.
'Die rooie wil ik graag hebben, ik zal een paar mensen bellen voor de anderen, je wil de moeder dus ook kwijt?'
'Nou eigenlijk niet want die vangt ook muizen en daar heb ik er ook nog een paar van, mot jij nog muizen?' vroeg ze.
'Nee dank je, geen interesse maar die rooie is voor mij, wanneer kan ik hem zien?'
'Morgenmiddag om vier uur, ik woon hier om de hoek maar dat weet je wel hè?' zei ze.
Dat wist ik inderdaad, ze woonde in een huis wat een niet al te schone indruk maakte, toch zag ze er zelf wel verzorgd uit, te dik maar toch.
'Afgesproken, neem een slok van me, ik ga weer verder met m'n krant' zei ik.
Ik dook weer in m'n krant, zij vond het niet nodig met mij te proosten.
De volgende dag drukte ik om bij vieren op de bel.
De vrouw liet me binnen, het huis was inderdaad bij binnenkomst al een puinhoop, vuilniszakken en lege flessen.
De hygiëne liet ook verder flink wat te wensen over.
De moederpoes lag met haar kroost in een kartonnen doos, ik knielde en pakte de rooie op, z'n oogjes waren nog dicht, hij begon direct om z'n moeder te gillen.
Ik aaide hem over z'n buik en liet z'n piepkleine staartje door mijn vingers glijden, bijna aan het eind zat een klein knikkie in dat staartje.
Zijn moeder stond op en pakte haar kind uit mijn hand.
Ik aaide de anderen en de moeder, ik stond op en zei: 'Heb je al mensen voor de anderen?'
'Nee, ik heb een kater, ik mot een borrel, ga jij nog naar het café?' vroeg ze.
'Ja, vanavond, nu niet.'
'Ken ik een tientje van je lene?' zei ze.
Ik haalde een briefje van tien uit mijn broekzak en gaf het aan haar, ik wist dat ik het nooit terug zou krijgen.
'Kan ik zo af en toe effe komen kijken naar hem, ik noem hem Karel' zei ik.
'Jij bent altijd welkom maar ik ga nou een borrel halen' was haar gulzige antwoord.
Ze stond bij de buitendeur, die was zichtbaar vanaf de plek waar de kartonnen doos stond, een blik op haar gezicht vertelde mij dat ik kon gaan.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Maandag 20 Maart 2006 at 01:27 am
Compliment
Verschillende mooie reacties kreeg ik op het schrijfsel "Dauwdruppels."
De roos werd op de foto gezet door LH, ik vroeg en kreeg toestemming om hem te gebruiken, waarvoor nogmaals mijn dank.
Ik stuitte op de roos en was als vastgenageld aan mijn stoel.
Met een brok in mijn keel heb ik, naar ik vermoed ongeveer een minuut of drie,vier, naar de roos zitten kijken.
Ik dacht aan een periode in mijn leven dat één en ander niet zo lekker ging en mijn vingers vlogen over het toetsenbord, binnen vijf minuten schreef ik het gedicht.
Ter geruststelling, niet alles wat ik hier schrijf is actueel, situaties kunnen ook van lang geleden zijn én ook wil ik nog effe de nadruk leggen op het feit dat mijn schrijfsels semi-autobiografisch kunnen zijn.
Verdriet is een moeilijke emotie, waar je weinig of geen invloed op heb.
Wel hoe je ermee omgaat, je kan je leven laten verscheuren door verdriet of je kan het verwerken en verder gaan met je leven.
Natuurlijk weegt het ene verdriet véél zwaarder als het andere en ook kan de één beter met verdriet overweg als de ander.
Ik ben een jankerd, als ik verdriet heb wil ik janken.
Dan wil ik niet dat iemand zegt: 'Ach stil maar.'
Dan denk ik: ' Laat me nou effe janken, wees jij maar stil.'
Naar mijn mening zijn mannen kampioen in het "Ach stil maar."
De meeste mannen lopen volgens mij nog altijd met het idee rond dat een man niet mag huilen omdat het een uiting van zwakte zou zijn.
Daardoor kunnen ze denk ik niet begrijpen dat huilen een genezende werking heeft.
Ik ben iemand die graag armen om je heen slaat als je huilt en toch kan ik dat ook niet bij iedereen.
Ook in mijn correspondentie komt het regelmatig voor dat ik armen om mensen heen sla met als gevolg dat iemand op een dag aan mij vroeg hoeveel armen ik heb.
Ik antwoordde: ' Ik heb vele armen, ik denk dat als we allemaal wat meer met onze armen doen, er minder armoede zal zijn en ook de armen van geest zullen dan minder armen ter beschikking hebben om er vuisten mee te maken.'
Rustig maar, ik hoor het je zeggen: 'Hallo de Boer, wat ben je filosofisch bezig zeg.'
Ach ja een mens heeft van die dagen, dan lijkt een beetje slap gelul van een ander niveau opeens reuze zinvol.
Of dat werkelijk zo is zal je mij niet horen zeggen.
Wat je me wel hoort zeggen is dit, als je niet zo lekker in je vel zit ga dan eens kijken op www.willemderidder.com, daar staat rechtsboven :"Doe nu de gevoelservaring."
Dat is een hele lekkere ontspanningsoefening, ik kan het je aanraden.
Toch ben ik wel blij dat ik niet helemaal als een man die niet mag huilen denk, ik heb veel begrip voor huilenden mensen, groot en klein.
Je kent vast wel dat boek " Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus."
Mijn vriendin zegt over mij: ' Jij komt van Pluto.'
Kijk, dát vind ik nou een compliment.
Bassie -
-
#
Vrijdag 17 Maart 2006 at 12:43 am
Dauwdruppels
Bassie -
-
#
Dinsdag 14 Maart 2006 at 5:20 pm
10.000 ste
Met een klein beetje geluk komt vandaag de 10.000 ste bezoeker op deze site binnenstappen en ik kan je zeggen, daar ben ik best een beetje trots op, te meer omdat ik nog maar zo kort bezig ben.
Ik vermoed zo tussen acht en tien uur vanavond, dat de 10.000 ste op de stoep staat.
Over een eventuele bijzonder behandeling moet ik nog effe nadenken, ik heb nog geen idee of ik iets speciaals voor die persoon wil doen.
Maar ik ben thuis, ik hou de boel scherp in de gaten.
Vanavond hoef ik niet naar het boekenbal want ik heb geen uitnodiging, gelukkig niet, ik vind het voorlopig nog veel te vroeg voor zulke festiviteiten.
Trouwens, als ik het goed heb begrepen krijgen alleen schrijvers die literatuur schrijven een uitnodiging en eerlijk gezegd weet ik niet eens wat literatuur is, sterker nog, ik wil het niet eens weten.
Dat is wat mij betreft namelijk hokjesgedoe, en ik hou niet van hokjes, ik beken, ik ben een mens en ik maak fouten, zelfs ik heb wel eens iets of iemand in een hokje gestopt, ik doe het eigenlijk regelmatig.
Zo stop ik jou bijvoorbeeld in het hokje "lezer van bassiedeboer.nl" zie je, ik ben schuldig.
Ik heb ook de hokjes "leuke lezer" en "niet zo leuke lezer."
De "niet zo leuke lezer" verdenk ik van een lichte vorm van jaloezie, waarom moet je anders een kutopmerking plaatsen, vraag ik mij dan af, waarom vertrek je niet gewoon?
De meest trieste "niet zo leuke lezer" vind ik wel de persoon die de "niet zo leuke" reacties heeft geplaatst onder de stukjes "Komt een vrouw bij de dokter" en "Interview" beide stukjes zijn uit januari.
Met zo iemand heb ik gewoonweg medelijden, de persoon noemt zichzelf DE WREKER met hoofdletters, nou doet die naam mij denken aan een tv serie van jaren geleden en die gasten waren over het algemeen goed bezig waardoor ik de conclusie moet trekken dat deze wreker toch niet bijzonder intelligent is, het lijkt mij dat een andere naam beter zou zijn.
Zo heb ik ook de hokjes "lezer die me begrijpt" en "lezer die me niet begrijpt."
Iemand die mij verteld dat Ayaan Hirschi Ali een geweldige vrouw is komt in het hokje "lezer die me niet begrijpt."
Feit blijft dat Ayaan gejokt heeft.
Dat boekenbal schijnt toch een bijzonder feest te zijn, als het ooit zo ver komt weet ik echter niet of ik er heen kan gaan, ik zal eerst toestemming van mijn lijf moeten hebben, dat is nou éénmaal niet te voorspellen, altijd vol verrassingen zeg maar.
Heel misschien heb ik nog een verrassing.
De Boer wordt van papier.
Hè? Ja! De Boer wordt van papier, dat wil zeggen als de eindredacteur van een regionaal blaadje met zeer beperkte oplage mijn stukje plaatsbaar vind, dat moet 'ie nog bekijken.
Het kwam zo, ik was op een verjaardag en daar werd mij gevraagd door één van de abonnees,die leest mijn weblog, of ik niet eens een stukje zou willen schrijven voor dat blaadje, uiteraard zonder enige financiële vergoeding want de vereniging heeft geen cent te makken, dat is meestal zo met verenigingen.
Ik heb daar een paar dagen over nagedacht en besloot om mijn medewerking te verlenen, ik heb wel iets met de doelstelling van het blaadje, mensen vermaken en informatie brengen.
En dus schreef ik een stukje, verstuurde het via mail en zit nu met een " vol verwachting klopt mijn hart " gevoel bij elke mailtje dat binnenkomt.
Als het zo is laat ik het je met grote spoed weten, als het niet zo is ook.
Ik heb dus ook hokjes met "wel" en "niet."
Ik leid toch wel een hokkerig leven.
Naschrift : Plotseling liep het storm, de 10.000 ste bezoeker was om 18.02.07 uur hier via clubs.
Bassie -
-
#
Zaterdag 11 Maart 2006 at 11:54 pm
Idool
Heb ik toch wéér gestemd zeg.
De tweede keer in één week, het loopt storm met stemmen.
Ik heb mijn voorkeur duidelijk gemaakt via een sms.
Het kon ook per gewone telefoon maar dat was chronisch in gesprek natuurlijk.
Na drie keer proberen dus toch maar het mobieltje ter hand genomen, ook een sms versuren is hier in huis nog een hele klus omdat de ontvangst vreselijk slecht is, het toesetel is eerst een minuut of vijf bezig om een netwerk te vinden en als 'ie het dan eindelijk heeft gevonden staat er wel één streepje, dat soms ook nog wegvalt.
Dan mag je je handen dichtknijpen en kun je een poging wagen.
Eén poging is niet genoeg trouwens, het apparaat produceert toch minimaal drie keer de tekst : ' Bericht niet verzonden.'
Ook het bericht : ' Naam niet herkent.' kwam een keer binnen omdat ik de cruciale fout maakte de naam van mijn keuze met alleen de eerste letter een hoofdletter in te tikken, dat was niet wat men wilde, uitsluitend hoofdletters moesten het zijn, dus nóg maar een poging, ik wilde stemmen, ik had er zin in.
Toen het eindelijk gelukt was omdat ik in de vrieskou op het balkon ben gaan staan kreeg ik zelfs een bedankje terug én het verzoek om nog vaker te stemmen.
Daar begin ik niet aan, één keer mijn stem binnenhalen vind ik genoeg, ben je dan niet tevreden is dat jouw pakkie-an.
Ik laat me niet op onkosten jagen door beginnende artiesten en hun promotie professoren.
Ik heb geen liggende gelden, het moet wel leuk blijven.
Daarbij ben ik niet zo'n mens die iemand aanbid tot in het oneindige.
De Beatles waren in mijn jeugd in Nederland, mensen sprongen in de gracht, trokken zichzelf de haren uit het hoofd.
Ik kan me dat niet voorstellen van mezelf dat ik ooit zoiets zal doen, de haren uit je hoofd trekken, dat doet zeer volgens mij.
In de gracht springen, dat heb ik ooit eens gedaan tijdens een hittegolf, weet niet eens meer in welk jaar dat was, dat zou ik dan moeten terugrekenen, daar heb ik geen zin in maar een jaar of dertig gelden is het zeker.
De dame van mijn keuze heeft naar mijn mening net effe meer dan haar mede finalist, die ook goed is maar verschil moet er zijn.
De voorronden heb ik niet gevolgd maar vanavond werd ik naar de tv getrokken door een stem.
De dame van mijn keuze heeft soul, een aangeboren talent vermoed ik, dat Raffaëla goed weet te gebruiken.
Ze heeft een strot van heb ik jou daar, fantastisch gewoon, daar kan ik van genieten.
Ik zal niet hysterisch worden als ik haar ooit zou tegenkomen, ik word niet hysterisch omdat ik iemand zie.
Ja als ik iemand niet zie, mijn teddybeer, als zij zich verstopt heeft in het dekbed 's nachts, of onder mijn kussen is gekropen, dan kan ik in paniek raken, dan gaat het licht aan om haar te zoeken.
Mijn teddybeer is mijn idool.
Bassie -
-
#
Woensdag 08 Maart 2006 at 9:03 pm
Opgehokt
Van ophokken was weinig sprake gisteren, geen hok te bekennen.
Uit hun krachten gegroeide pinautomaten waar géén geld uitkwam omdat je er ook géén pinpas in hoefde te duwen.
Met de hand afschermen was godsonmogelijk of je moest van een reus afstammen, dan nog betwijfel ik of het gelukt zou zijn.
Mijn aanvallen van claustrofobie waren volledig onterecht geweest
Toch vond ik het wel jammer, de nostalgie gaat weg op die manier.
De decorbouwers komen zonder werk te zitten.
Het rode potloodje aan het touwtje is verbannen.
De potloodfabriek zal binnenkort wel op z'n reet gaan, als 'ie het al niet is, wie gebruikt er nou nog een potlood tegenwoordig?
Kleurende kinderen zijn bijna uitgestorven, ik was gek op kleuren, altijd heel netjes tussen de lijntjes, ik was er goed in.
Tegen de tijd dat er gestemd mocht gaan worden begon het weer te kriebelen.
Dan verlangde ik naar dat rondje dat ik rood mocht kleuren.
Ik zou het met uiterste precisie inkleuren zoals altijd, niet over het zwart heen, dat mocht niet.
Gisteren viel mijn droom in duigen, ik had er totaal niet bij stil gestaan dat de ophokplicht was afgeschaft, dat ik zou moeten pinnen.
Wat een klotezooi, daar ging mijn mooie plan.
Ik was teleurgesteld maar herstelde me vrijwel onmiddelijk, niemand kan iets gezien hebben.
De getatoeëerde bodyguard die het stemverkeer stond te regelen had niet veel te doen wegens overdadige stilte, dat had ik eerder al op de radio gehoord, dat de opkomst minimaal was.
Ik werd als een vorst ontvangen, hij maakte een lichte buiging, knikte me toe en wees me de weg, alsof ik de door drie man bezette tafel over het hoofd had kunnen zien.
Ik scheurde de enveloppe open en haalde de inhoud eruit, zoekend naar de prullenbak schoot de bodyguard mij te hulp, hij pakte de lege enveloppe van me aan.
'Geef maar, de bak staat hier' zei hij vriendelijk.
'Wie wil m'n kaart?' vroeg ik aan de drie achter de tafel.
Ik gokte op de middelste, fout!
De meest linkse pakte mijn kaart en ik kreeg in ruil een nummertje, zoiets als je ook bij de bakker krijgt.
'En dan mag U daar stemmen' zei de man en wees op de pinautomaat.
De man die ernaast zat pakte het nummertje aan, brabbelde wat en ik pinde.
Klaar!
Wat een ongezellig gedoe, niet eens de kans om het briefje met " Taïda moet blijven om haar diploma te halen" stiekum in de stembus kunnen stoppen, het was zo'n mooi plan geweest.
'Hoe zit het nou met mijn vingerafdruk?
Wordt nou ook de tijd genoteerd zodat ik een alibi heb?' vroeg ik aan de bodyguard, terwijl ik richting uitgang liep.
Toen ik omkeek zag ik nog net hoe hij een kwastje uit z'n metalen koffertje haalde.
Bassie -
-
#
Zondag 05 Maart 2006 at 9:34 pm
Jong Bommetje
Zal het maar toegeven, ik heb iets met een jonge vent.
Echt jong, hij is achttien, hij zit nog op school zelfs, nou ja tegenwoordig heet dat studeren.
We schelen bijna tweeëndertig jaar, veel hè.
Hij doet het goed vind ik, hij boeit me.
Hij is leuk om te zien ook, vind ik.
Op tien februari kreeg ik een mailtje van hem waar hij zich zeer kort voorstelde en vroeg of iets met hem wilde.
Tja wat moet je d'r mee, dacht ik natuurlijk.
' Ik ben Maarten, wil je met mij? '
Nou, dat stond er niet precies maar daar kwam het wel op neer.
Wat zullen we nou krijgen dacht ik.
Ik nam een kijkje op z'n site, dat adres had 'ie erbij gedaan.
Hij doet ook aan politie k, hij geeft mij zelfs het gevoel dat 'ie er verstand van heeft.
En dat vind ik lekker an een vent, dat 'ie ergens verstand van heeft.
Ik schreef hem een mailtje terug met de vraag waarom 'ie wil met mij.
Hij schreef dat het hem voor ons beide wel leuk leek en dat zou natuurlijk best kunnen.
Kan best leuk zijn om iets te hebben met een jonge vent, niet dan?
Hij is niet alleen jong, hij is enthousiast, hij is onstuimig, hij durft z'n waffel open te doen, hij houdt niet van hokjes.
Je ziet , we hebben aardig wat punten van overeenkomst.
Ik moest er effe over nadenken hoor, om nou gelijk ja te zeggen tegen zo'n jonge vent, dat komt dan toch een beetje hebberig over lijkt mij.
Dus ik schreef hem nog een mailtje en vroeg naar z'n leeftijd en beroep.
Ja als je erover denkt of je iets met iemand gaat beginnen mag je toch vragen wat 'ie doet in het dagelijks leven?
Hij studeert journalistiek, in Zwolle en hij is achttien dus.
Hij doet ook nog iets bij de radio, ja dat heb je met een jonge hond, die gaat niet stil zitten.
Ik dacht 's nachts an hem en besloot om hem z'n zin te geven.
Op Valentijnsdag ben ik naar hem toe gegaan en heb ik op z'n site gezet :
' valentijnsdag vind ik wel een mooie dag om iets met jou te beginnen.'
Toen is het begonnen, we hebben linken uitgewisseld en daar zal het voorlopig wel bij blijven, kalm an maar dan breekte het lijntje niet.
Bij deze nodig ik je uit een kijkje te nemen bij Maarten, klik maar effe op zijn naam.
Hij legt ook bommetjes maar op een hele beschaafde manier, hij is een heer mijn jonge vriend.
Bassie -
-
#
Woensdag 01 Maart 2006 at 2:44 pm
Leugens
Dit schrijft Hanneke Groenteman :
Het is toch niet te geloven!
Minister Verdonk zag ik vanavond met die harde halve ogen een lege dop aan Kalu beloven, maar, erger nog: glashard bekend maken dat Taïda haar VWO niet mag afmaken in Nederland en onmiddellijk weg moet.
"Ze heeft gelogen," zei het Rita, en ze zei er weer zoiets moralistisch achter als "dat kunnen we in dit land niet tolereren." Weerzinwekkend.
Het kan niet en het mag niet mogen.
Volgende week verkiezingen, weliswaar gemeenteraads-, maar laat in alle steden de partijgenoten van Verdonk meebloeden, please!
Dit vind ik ervan en heb ik aan Hanneke gemailt.
Taïda, het 18 jarige meisje dat zo graag haar school wil afmaken, moet het land uit omdat ze volgens Verdonk heeft gelogen.
Ayaan Hirschi Ali heeft ook gelogen, dat geeft ze zelf toe.
Ze kwam niet vanuit Somalië maar vanuit Duitsland naar Nederland.
Toen iemand op tv haar daar vandeweek op aansprak was haar antwoord : ' Zulke dingen gebeuren maar daar gaat het nu niet om.'
De vragensteller wiens naam ik helaas kwijt ben, nam genoegen met dit antwoord en ging achteloos verder met het onderwep waar het gesprek eigenlijk over was begonnen.
Ayaan lult er dus overheen en geen mens die er wat van zegt.
Taïda mag niet haar school afmaken en moet het land uit, omdat ze gelogen zou hebben.
Ayaan Hirschi Ali mag lid blijven van de VVD, waar ook Verdonk lid van is én Ayaan mag in de Tweede Kamer blijven zitten én ze mag in Nederland blijven wonen omdat ze gelogen heeft.
Ik ga és een mooie datum zoeken om mijzelf aan een kruis te laten spijkeren, ik lieg namelijk ook.
Wanneer heb jij voor het laatst gelogen?
Bassie -
-
#
