Zondag 29 Januari 2006 at 01:30 am
Interview deel 5
‘De Boer is dus ook niet je echte naam, is dat de reden dat je geen naambordje bij de bel hebt zitten?’ vroeg hij toen ik terug kwam met koffie.
Ik zag dat hij een kleine, duidelijk digitale, camera op tafel had gelegd.
Ik kreeg het verdacht warm en zuchtte diep.
Wat moet ik doen om te voorkomen dat ‘ie foto’s van me gaat nemen, dacht ik licht paniekerig.
“Inderdaad, mijn werkelijke naam is……………………..maar ik zou het zeer op prijs stellen als je mijn naam niet bekend maakt’ zei ik.
‘Ja zeg, nou maakt je het wel heel erg bont!
Dat spreek ik niet met je af hoor!’ zei hij verontwaardigt.
‘Zoals ik je net zei, lieve Victor, ik moet zuinig zijn met mijn energie, als er té veel druk ontstaat dan gaat dat ten koste van mijn gezondheid en daarom blijf ik liever zo lang mogelijk onbekend, ik vraag slechts jouw begrip, dat is alles’ zei ik.
‘Ik weet het niet, hoe oud ben je?’vroeg hij, de naamkwestie opzij schuivend.
‘Ik ga er vanuit dat alles goed gaat, dus word ik dit jaar vijftig’ zei ik.
‘Dan krijg je natuurlijk een “Sarah” of niet dan?’ vroeg hij
‘Als ik een “Sarah” krijg, gaat ze over het balkon’ zei ik lachend, de spanning door het fototoestel was iets gezakt.
‘Hoezo? Je zal toch geen “Abraham” willen krijgen?’
‘Als er wat te kiezen valt, ja liever wel maar als het aan mij ligt ben ik met mijn verjaardag niet in Nederland en dan is de kans op “Abraham en/of Sarah ” niet zo groot’ zei ik.
‘Ik heb trouwens in mijn eerste stukje dat ik bij “bassiedeboer.nl” schreef, al verteld dat ik niet graag op een meisje lijk, “ Een Beer ” was dat, uit december 2005.
Hij keek me onderzoekend aan en zei: ‘Je bent een bijzonder mens de Boer.’
‘Ik ben zo gek als een ui maar ik ben niet gevaarlijk’ zei ik en trok een grijns.
‘Ik probeer te leven volgens het principe “Wat je niet wil dat jou geschiedt, dat flik je ook een ander niet.”
Ik blijf natuurlijk wel een mens en maak dus ook fouten.
Overigens heb ik eens ergens een bordje zien hangen met de tekst,
“Wei maake cheen vaute” dat vind ik erg grappig’ zei ik.
Hij keek op zijn horloge.
‘Waarom ben je een weblog begonnen?’vroeg hij.
‘Puur en alleen omdat ik graag schrijf én de arrogantie heb dat wat ik schrijf ook de moeite waard is om gelezen te worden’ zei ik.
‘Sinds wanneer schrijf je?’
‘Vanaf mijn twaalfde denk ik’
‘Alles bewaard ?’
‘Het meeste wel ja, niet alles.’
‘Wat schrijf je voornamelijk?’
‘Alles wat in me opkomt, gedichten, verhaaltjes, reisverslagen, een brief van 8 kantjes is heel normaal voor mij, kinderliedjes.’
‘Kinderliedjes, heb je kinderen?’
‘Gelukkig niet!
Zie je mij al met zo’n toeter lopen?’
Ik maakte met mijn handen een gebaar als of ik een hoog zwangere buik vasthield.
Hij lachte en zei: ‘Het zou je niet echt staan.’
‘Een partner?’
‘Gelukkig wel, zij heeft kinderen én kleinkinderen, daaraan ontleen ik het recht mijzelf zo nu en dan “opa” te noemen’ zei ik lachend, ik vertel er iets over in het stukje “ Risico.”
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Woensdag 25 Januari 2006 at 3:07 pm
Drama
In verband met onderstaand drama wordt het interview effe onderbroken.
Ze stond midden op het plein.
Dikke tranen biggelden over haar wangen.
‘Wat is er meisje?’ vroeg ik.
Ik schatte haar een jaar of zeven, hooguit acht, donker kort haar had ze.
Ze kon niks zeggen, ze was volledig overstuur.
Ik ging met één knie op de grond, zodat we op ongeveer gelijke hoogte waren.
Ik stak mijn hand in haar richting.
Ze deinsde terug, keek me angstig aan.
‘Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niks’ zei ik.
‘Ben je je mama kwijt?’ vroeg ik.
Ze schudde haar hoofd.
‘Wat is er gebeurd’ vroeg ik.
‘Ik mag niet meedoen’ snikte ze.
‘Met wie mag jij niet meedoen’ vroeg ik.
‘Met mijn vriendinnetjes’ snikte ze.
‘Nou, dat is niet zo leuk van je vriendinnetjes.
Waarom mag je niet meedoen dan?’ vroeg ik.
‘Omdat ik Rita heet’ zei ze.
‘Nou zeg dat is wel een hele rare reden om niet mee te mogen doen!
Dat lijkt verdomd veel op discriminatie!
Dus je mag niet meedoen omdat je Rita heet?’ vroeg ik ter bevestiging.
’Ja’ snikte ze weer, een grote snottebel kwam uit haar neus.
Ik pakte een papieren zakdoekje uit mijn jaszak, de laatste uit het pakje.
‘Kom eens, dan kan je effe je neus snuiten’ zei ik.
Voorzichtig kwam ze iets dichterbij, ik hield de zakdoek om haar neusje, ze snoot.
Ik veegde de tranen weg.
‘Wat voor spelletje spelen ze dan?’ vroeg ik
‘Ze spelen “Asielzoekertje” zei ze en begon weer te snikken.
“Asielzoekertje?”
‘Maar dat lijkt mij helemaal geen leuk spelletje!’ zei ik vol verbazing.
‘Nee, dat is ook geen leuk spelletje want omdat ik Rita Verdonk heet
gaan ze allemaal de grens over en nou ben ik helemaal alléén.’
Opnieuw biggelden grote tranen over haar wangen.
Mijn zakdoekjes waren op.
Bassie -
-
#
Maandag 23 Januari 2006 at 02:57 am
Interview deel 4
‘Nou ja, uh ….ik ben geen meneer, dat is waar’ zei ik, toch wat stuntelig.
‘Maar ik heb er de pest aan als mensen me “mevrouw” noemen, daar krijg ik kippenvel van.
Kijk nou effe Victor, je ziet toch wel dat ik geen “ keurige mevrouw “ ben.
Ik had liever een jongetje willen zijn maar ik ga geen risico nemen, ombouwen is geen optie voor mij, ik ben een mens, wat maakt het uit of ik een vrouw of een man ben’ flapte ik eruit.
Hij maakte een licht geïrriteerde indruk.
‘Het lijkt me logisch dat ik een man verwacht, als ik een afspraak maak met “Bassie de Boer” vind U niet ?
Ik had vanmorgen toch een man aan de telefoon?’ vroeg hij twijfelend.
‘Ja in zekere zin zal dat logisch zijn, toch is het niet vanzelfsprekend, ik kreeg laatst een mailtje van een Bekende Nederlander, een vrouw die in privé kringen ook “Bassie” wordt genoemd.
Je had geen man aan de telefoon, dat was ik echt zelf, mijn stem sloeg zelfs over omdat ik nogal nerveus was.
En asjeblieft, zeg geen “U” tegen mij, ook daar word ik nogal onrustig van’ zei ik.
Ik was over mijn zenuwen heen, ik sprak alsof ik het tegen de buurjongen had, die ik al jaren ken, dit jochie kon me allerlei vragen stellen, ik durfde zelfs te weigeren als hij te ver zou gaan.
Victor dronk zijn koffie op, zette het kopje terug op tafel, hij dacht even na, dat was duidelijk.
Hij stapt op, dacht ik, het is voorbij.
‘Nou, leg maar eens uit hoe je aan die naam komt Bassie’ zei hij met een onverwachte glimlach.
Hij legde een klein recordertje op tafel.
‘De Boer, een enkeling zegt Bassie, mensen noemen mij al jaren “ de Boer,” een vriendin van me is daar ooit mee begonnen, in de kroeg en alle kroeglopers namen dat over.
In die tijd had ik een hond, nou ja hondje, een vuilnisbakkie, kniehoog en die heette “ Bas.”
Vermoedelijk omdat het zo’n ontzettend lief beest was werd dat “ Bassie.”
De liefste en braafste hond ter wereld, liep nooit aan de riem, altijd los,
met oversteken moest ‘ie “naast” en dat wist ‘ie ook.
Als je een hond aan een lijn hebt dan loop je zelf ook aan een lijn, daar bedank ik voor.
Na Bas heb ik nooit een andere hond gehad, hij is al ruim zeven jaar dood, hij was “op” ik mis hem soms nog, een trouwer vriend zal ik nooit hebben.
Toen ik pas ging internetten zei iedereen dat je nooit je echte naam moest gebruiken en voor je het wist zou je bankrekening geplunderd zijn.
Als ode aan mijn hond noem ik mijzelf dus “ Bassie de Boer ”, als ik op weblogs reageer doe ik dat ook vaak als “de mopperpot” dat is dan weer een ode aan mezelf ‘ lachte ik.
Victor lachte mee.
‘Wil je nog een bak koffie Vic?’ zei ik joviaal.
‘Graag’ was het antwoord, ik liep de keuken in.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Zaterdag 21 Januari 2006 at 03:42 am
Interview deel 3
Naarmate de dag vorderde werd ik steeds nerveuzer, ik was niet goed in staat mijn dagelijkse bezigheden te volbrengen, als ik probeerde om iemand te bellen waren ze steevast in gesprek óf er werd niet opgenomen.
Het begon toch een beetje op een complot te lijken, het gebeurde nooit dat iedereen in gesprek was, ik vond het erg frappant.
Bij wijze van avondmaal bakte ik een uitsmijter voor mezelf, na twee happen schoof ik het bord aan de kant, ik was té nerveus om te kunnen eten.
Om zeven uur ging de telefoon, ik schrok me rot, ik nam op en zei: ‘Hallo.’
Een manier van opnemen die ik verafschuwde.
‘Ja met Victor, zeg er belt net alweer iemand een afspraak af, het zit me niet mee vandaag, kan ik over een kwartier bij jou terecht?’ zei dezelfde stem die ik die ochtend aan de telefoon had gehad.
Mijn hersenen draaiden zo snel ze konden, afzeggen, schoot het door me heen, niet afzeggen schoot het terug, pfffffffff.
‘Ja dat is goed’ zei ik en dacht ‘dan is het maar over, dan ben ik er vanaf.’
‘Oké tot zo’ antwoordde hij en verbrak direct de verbinding.
Ik tikte met trillende vingers het nummer van mijn vriendin in, liet de telefoon bijna vallen, het antwoordapparaat draaide z’n verhaal af.
Ik sprak in: “Ja met mij, die Victor komt eerder, hij zal over een kwartier hier zijn, voor het geval je me vind met een afgesneden strotje wil ik graag dat je zijn nummer effe op schrijft 029965…. ‘
Ik bel je als ‘ie weg is, als ik dan nog leef tenminste.’
Ik hing op.
Ik zette het koffieapparaat maar vast in startpositie, twee kopjes eronder.
De bel ging, door het intercommetje vroeg ik wie er was, hij dus, ik drukte op de elektrische deuropener en deed mijn eigen voordeur open.
Hij sprong soepel de trap op, een jonge lenige vent met een fris gezicht, blozende wangen, een jochie eigenlijk nog, hooguit een jaar of vijfentwintig, hij zag er niet gevaarlijk uit, hij zou mijn zoon kunnen zijn, als ik kinderen zou hebben.
‘Hallo, ik ben Victor Raag, ik kom voor Bassie de Boer’ zei hij
‘Ja, kom binnen, wil je koffie?’ zei ik, mijn stem sloeg over.
Ik nodigde hem uit aan tafel plaats te nemen, daar zit ik zelf graag als het om een beetje kletsen gaat, daar voel ik me over het algemeen erg op mijn gemak en dat had ik nodig, de zenuwen gierden door mijn keel.
De koffie moest me redden, ik vluchtte de keuken in, mijn hart ging als een bezetene tekeer.
Ik haalde diep adem, drukte op het knopje van het koffieapparaat, de twee kopjes werden gevuld en ik zei hardop tegen mezelf : ‘Niks an de hand, je kán het.’
Ik liep met de twee koppen koffie de kamer weer in en zei: ‘Ik ben Bassie de Boer.’
Zijn mond bleef even open staan, toen zei hij : ‘Maar U bent een vrouw!’
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Donderdag 19 Januari 2006 at 10:19 am
Interview (2)
Met trillende vingers tikte ik het telefoonnummer in.
'De Waterla...,kraak, kraak, goedemorgen' hoorde ik een vrouwenstem aan de andere kant zeggen.
Er was een hoop gekraak op de lijn, ik moest toch echt eens een nieuwe telefoon aanschaffen.
'Goeiemorgen, U spreekt met uh.....de Boer, mag ik de heer Raag van U?'
'Momentje.'
'Met Victor.'
'Hallo, met de Boer, Bassie de Boer.
Je vroeg me om je te bellen, in je mailtje.'
'Ja, hoi, wat spreken we af, kan je vanavond?'zei hij.
Ik schrok ervan.
'Nou dat is wel erg snel' zei ik.
'Er belt net iemand een afspraak af vandaar dat ik een gaatje heb' antwoordde hij.
'Nou goed dan, om hoe laat en waar?'
'Half negen, in café de Dijk' zei hij.
Ik wist welk café hij bedoelde, het stond er regelmatig blauw van de rook.
'Daar kan ik niet gaan zitten, daar wordt gerookt dan word ik ziek.'
Verdomme wat is dat lastig, als je niet naar openbare plekken kan omdat er gerookt word.
Ik dacht effe na en zei: 'Victor, moet je horen, je mag naar mijn huis komen maar dan moet je me beloven dat je nooit mijn adres bekend maakt.'
'Dan moet jij mij beloven dat ik de enige ben aan wie je dit jaar een interview geeft' zei hij.
Dat kan ik gemakkelijk beloven, dacht ik en zei: 'Dat is goed, dat beloof ik.'
'Deal, geef me dan nu je adres maar, ik heb nog meer te doen en voor de zekerheid toch je telefoonnummer.'
Ik noemde mijn adres en telefoonnummer.
'Tot vanavond' zei hij en verbrak de verbinding,
Wezenloos bleef ik zitten met de telefoon in mijn hand, tot het geruis en gekraak van de telefoon tot me doordrong.
Het kán gewoon niet waar zijn, dacht ik weer.
Ik kneep mezelf met m'n nagels in mijn arm, het deed nog pijn ook.
Ik schonk mezelf nóg een kop koffie in en belde mijn vriendin.
Ik gaf haar niet eens de kans om haar naam te noemen toen ze opnam.
'Er komt vanavond iemand voor een interview bij me' zei ik.
Het bleef stil aan de andere kant, ik riep veel harder dan nodig :'Ben je daar nog?'
'Ja... ik ben er nog maar wat bedoel je nou?
Meen je dat echt, dat er iemand komt of is het een geintje ? zei ze.
Ik vertelde van het mailtje en het telefoongesprek.
'Ach dat is niet waar, iemand neemt je gigantisch in de zeik en jij trapt er in' zei ze lachend.
'Ja, dat gevoel heb ik ook heel sterk maar toch, stel je voor dat echt waar is' zei ik.
'Nou weet je, ik neem het risico niet dat ik daarbij zit, vind je dat trouwens wel veilig, zo'n vreemde vent in je huis, nou moet je ook zelf weten, je belt maar als die vent weer weg is hahahah, ik heb 't druk dus ik hang op, doei.'
En weer zat ik wezenloos met de telefoon in mijn hand.
Wat had ik gedaan, een afspraak met een totaal onbekende bij me thuis gemaakt, ik moest wel gek zijn.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Maandag 16 Januari 2006 at 11:32 pm
Interview
Er kwam een mailtje binnen waarvan ik de afzender niet kende, over het algemeen verwijder ik een dergelijke mail direct, bij deze was echter het onderwerp toch iets dat me tegenhield.
In het vlakje onderwerp stond het woord : Interview.
Ik besloot het mailtje niet direct te verwijderen maar had toch ook niet het lef om het te openen, de pc draaide weer als een trein, ik had weinig zin in nieuwe pc rottigheid.
Ik schonk mijzelf nog een kop koffie in en besloot het mailtje toch te openen, ik had immers een goeie virusscanner, het moest kunnen.
Licht nerveus, klikte ik met de muis, toch een beetje angstig dat ik een virus zou pakken.
Ik las.
Geachte Bassie de Boer,
Via een internet kennis ben ik op je weblog terecht gekomen en zou graag wat meer van je willen weten.
Ik ben vragensteller van beroep en werk voor de regionale krant.
Ik wil je uitnodigen om je door mij te laten interviewen.
Bel me zo spoedig mogelijk voor een afspraak op onderstaand nummer.
Met vriendelijke groet Victor Raag
029965….
Ik zat als aan mijn stoel genageld, dit kón niet waar zijn.
Een interview met een krant ?
Onmogelijk, het moest een droom zijn waar ik elk moment uit zou ontwaken.
Ik als groentje in weblogland, een interview.
Ik zat er ook niet echt op te wachten eigenlijk, ik vond het wel leuk zo, lekker anoniem mijn stukjes schrijven, puur voor de lol.
Behalve de buuf wist bijna niemand in mijn directe omgeving dat ik op het wereld wijde web stukjes aan het schrijven was, mijn directe familie is computerloos.
Ik heb het nog wel aan mijn bijna tachtigjarige moeder voorgesteld maar ze wil er geen en om haar op deze leeftijd nou nog een pc door de strot te rammen vind ik ook weer zo wat.
Angst voor handtekeningenjagers hoef ik dus niet te hebben, hoe was die Victor bij me terechtgekomen, dat was de vraag.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Vrijdag 13 Januari 2006 at 7:28 pm
Komt een vrouw bij de dokter
‘Het is de laatste waarschuwing de Boer, als je nu niet stopt zit je binnen tien jaar kwijlend in een karretje’ zei de neuroloog.
‘Je moet absoluut rookvrij gaan leven, je houdt geen hersenen meer over anders.’
‘Jij lult lekker, wanneer ga jij die rookvrije kroeg beginnen waar ik een biljartje kan komen maken met mijn maatje’ zei ik kwaad en sloeg met mijn vuist op zijn buro.
Ik haatte die neuroloog, lul, mij een beetje verbieden om te roken, ik rookte al zesendertig jaar, wat dacht ‘ie wel.
‘Die kroeg ga ik niet beginnen want dan verdien ik geen klote, daar komt geen mens.
En ik verbied je niks hoor je mag zelf beslissen, ik waarschuw je alleen maar, die concentratiestoornissen waar je al drie jaar zoveel last van hebt zullen dan alleen maar erger worden’ zei hij.
De woede raasde door mijn lijf toen ik de deur van het ziekenhuis uit liep, ik greep in mijn jaszak en wilde een sigaret opsteken, ik twijfelde.
Mijn hele leven naar de klote, als ik niet meer kon roken én niet meer naar de kroeg omdat ik ziek word van rook……ik gooide het pakje in een prullenbak.
Teringzooi, ik kon net zo goed voor de trein springen of van een hoge flat, mijn leven had geen zin meer, het lef om er een eind aan te maken had ik ook niet.
Ik stapte de boekhandel binnen, dat kon zonder gevaar, over het algemeen word er in boekhandels niet gerookt, de nieuwe Baantjer zou ik mezelf kado doen, die verzamelde ik al jaren, ik pakte het boekje en liep richting kassa.
Mijn oog viel op een boek met een titel waar een mop mee begint.
“Komt een vrouw bij de dokter” geschreven door een zekere Kluun.
Nooit van gehoord, dacht ik terwijl ik het oppakte en de achterkant begon te lezen.
Ik besloot het boek te kopen.
Het was één uur ’s middags toen ik in het boek begon, binnen een paar bladzijden zat ik vast in dat boek met een brok in mijn keel, ik haatte die Stijn, wat een hufter, nog erger dan die neuroloog die mijn leven verziekte met z’n goeie adviezen, regelmatig stonden de tranen in mijn ogen en dat werd afgewisseld door menig maal dat ik in de lach schoot.
Ik werd verwend door mijn butler van die dag, koffie, thee, voer voor uit het vuistje.
Op bladzijde driehonderd werd ik verzocht aan tafel te komen voor de warme hap.
Rot op met je vreten, dacht ik, ik was op het punt waar ik in tranen zou uitbarsten en legde met moeite het boek neer, ik snoot mijn neus en at stilzwijgend.
Diezelfde avond om tien uur had ik het boek uit, snikkend en wel.
Concentratiestoornissen?
Hoezo?
kluuns website
Bassie -
-
#
Woensdag 11 Januari 2006 at 01:58 am
AVC
Hiep Hiep Hoeraaaaaaaaaaaaaaa voor de Anti-Virus Club , ze zijn jarig vandaag,
http://www.clubs.nl/community/default.asp?clubid=8456. ze zijn 5 jaar.
Ja gewoon effe een kopietje van maken want ik moet nog bestuderen hoe ik hier een link voor jullie kan plaatsen.
Enfin dankzij de slimme mannen van de Anti-Virus Club is de Boer back in bussines.
Ik heb het vreselijk benauwd gehad de afgelopen dagen, iedere keer weer werd ik door die pc
uit de programmas gekiept, ik had geen klote te vertellen, het ding leefde zn eigen leven én beheerste mijn leven.
Je heb geen leven als je een pc heb met een eigen leven.
De stemming in huize de Boer daalde en daalde tot zeer dichtbij het nulpunt.
Er moest geschreven worden, mijn leven hangt aan een zijden draad als ik niet kan schrijven.
De buurman zat nog steeds in zijn warme land en ik kreeg het dus echt spaans benauwd.
De buuf kreeg het ook warm bij het idee dat ik bij háár zou intrekken.
Zon pretje ben ik nou ook weer niet, een bakkie koffie vind ze leuk en een biertje op zn tijd moet ook kunnen maar daar blijft het toch wel bij.
Daarbij valt de buuf niet op tiepjes zoals ik, jammer voor de buuf natuurlijk, het had zo leuk kunnen zijn.
In december had ik al contact gehad met de Anti-Virus Club maar ook toen gooide de pc roet in het eten.
De spanning liep zover op dat hier zelfs een klein brandje heeft plaats gevonden, nog meer roet dus.
Het brandje kon ik gelukkig blussen met een bidonnetje water dat op tafel stond.
De brandende problemen met de pc zijn opgelost dankzij de Anti-Virus Club.
Lang zullen ze leven !!!! Hiep Hiep Hoeraaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Bassie -
-
#
Zondag 08 Januari 2006 at 2:23 pm
Risico
Als je "iets" begint met een vrouw die kinderen heeft, dan neem je natuurlijk bepaalde risico's.
Vooral als die kinderen al volwassen zijn.
Je loopt de kans dat die vrouw oma is, dan wel dat ze oma wordt.
Het kán zijn dat ze één kleinkind heeft.
Het kan óók zijn dat ze op een dag een aantal kleinkinderen heeft.
Als oma jarig is moet dat natuurlijk gevierd worden en als één van die kleinkinderen de ambitie heeft om later kok te worden, dan wordt het link.
Vooral als je ook wordt uitgenodigt om oma's verjaardag te vieren.
Aanvankelijk denk je nog dat het feest gewoon bij oma thuis gevierd zal worden, een plek waar je je redelijk thuis voelt.
Je verwacht dat de kleinkinderen oma's stoel hebben versiert, de kamer vol ballonnen
en slingers hebben gehangen en mooie tekeningen voor oma hebben gemaakt.
Maar dat loopt effe anders.
Je arriveert bij oma's huis op de afgesproken tijd en dan blijkt dat de kleinkinderen er helemaal niet zijn.
Vol verbazing feliciteer je oma en de aanwezigen met hun moeder c/q schoonmoeder.
"Het zal toch handig zijn als we met drie auto's gaan want dan kunnen wij later de kids bij hun vriendjes ophalen zonder ma eerst naar huis te moeten brengen" zegt één van de dochters nog vóór je heb kunnen vragen waarom de kotertjes nergens te bekennen zijn.
"Wil jij rijden de Boer?" vraagt dezelfde dochter.
"Jazeker wel, als ik weet waar de reis heen gaat tenminste" zeg je toch ietwat voorzichtig.
"Rij maar achter ons aan" is het antwoord.
De reis blijkt te eindigen op de Overtoom, na een korte wandeling sta je plotseling voor
het Kinderkookkafé.
"Smerige kannibalen, gaan we die kinderen koken?" zeg je terwijl je naar binnen loopt.
Acht kleine kokkies met witte slofen voor en veel te grote koksmutsen op hun hoofd zingen oma toe.
Bij de allerkleinsten is het maar een geluk dat ze oren hebben, anders zou die koksmuts hun uitzicht behoorlijk belemmeren.
"Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria" zingen ze uit volle borst.
Oma geniet met volle teugen om van de apetrotse ouders maar niet te spreken.
Onder leiding van een grote kok heeft het achtkoppige team een heuse drie-gangen maaltijd bereidt.
Elk gezin word door z'n eigen kokkie naar de van te voren genummerde tafels gebracht.
Ze zijn multi-functioneel, zowel ober/serveester als kokkie en één neemt zelfs de taak op zich
je de weg te wijzen naar het toilet, een hele belangrijke functie.
Het voorgerecht bestaat uit stokbrood met kruidenboter, de kokkies eten zelf ook mee.
Tussen de gangen door moeten de kleine mee-etertjes de keuken weer in.
Het hoofdgerecht is sla met aardappelspiesjes en kippepootjes, er gaat iets mis met de saus van het toetje en één van de kokkies komt daarom waarschuwen dat het toetje nog éven op zich laat wachten.
Toch valt dat nogal mee, het toetje is verrukkelijk
De kokkies krijgen een staande ovatie, waar ze van gaan glimmen en omdat kleine kokkies
nou éénmaal op tijd naar bed moeten is het feest om acht uur afgelopen.
Oma zegt : Dankjewel dat jullie voor ons hebben gekookt.
De oudste reageert : Ik wou niet maar het moest van me moeder.
Je schiet in de lach en denkt, wat zijn kinderen toch heerlijk eerlijk.
Bassie -
-
#
Donderdag 05 Januari 2006 at 12:51 pm
PC
Ken je dat?
Je heb net een weblog gestart en dan loop je tegen, eigenlijk oude, problemen aan.
De computer ellende die je al weken hebt.
Je dacht dat het wel zou meevallen maar niet dus.
Je hebt er al hele troepen buurmannen bijgehaald maar juist die ene buurman die je nodig hebt, die is op vakantie naar een warm land en dat is nou jammer
voor jou dan.
Voor hem is het heerlijk natuurlijk, je gunt hem zon vakantie ook best wel maar niet nu.
Je bent met iets bezig en je pc loopt vast.
Je drukt op Ctrl Alt Delete, alle drie tegelijk want iemand heeft je ooit verteld dat het dé oplossing voor je problemen is.
Je krijgt een schermpje met iets over iexplore.exe reageert niet, u was bezig met een bewerking, niet opgeslagen gegevens gaan verloren, deze bewerking word afgesloten.
En meer van dat soort technisch geleuter.
Je klikt op het kruisje rechtsboven en zelfs het schermpje verdwijnt niet.
Nog een keer en nóg een keer en nóg een keer.
Je krijgt het warm.
Dan willen ze ook nog dat je een foutenrapport verstuurd en omdat je geen idee heb waar ze het over hebben maar het lijkt wel verstandig hè zon foutenrapport versturen, klik je dus maar op verzenden.
Er gebeurt nog steeds niets.
Je word wanhopig en drukt op de reset knop van je pc.
De pc start opnieuw op, voor de dertiende keer die avond.
Je adrenaline gehalte is ondertussen aardig hoog en je overweegt je pc over het balkon te gooien.
Dan heb je deze problemen niet meer.
Je belt met een vriendin, die adviseert om windows opnieuw te in stalleren.
Ik heb net dubbele ramen probeer je toch effe grappig.
Je zucht eens diep en denkt na over een dergelijke angstige onderneming.
Terug gaan naar de tiepmasjien of desnoods pen en papier, dan honderd exemplaren van je verhaaltje bij de kopie winkel maken en ze dan in de regen in je eigen buurt in de brievenbussen gaan stoppen is ook een optie.
En toch, om één of andre reden zie je dat niet zitten.
Ken je dat?
En de volgende dag krijg je een ingeving, DE BUUF, je trekt je jas aan en loopt naar de overkant.
Hé buuf, hoe gaat het met je ?
Wel goed de Boer, wat gezellig dat je dr bent, wil je koffie?
Nou lekker buuf, enne
.mag ik effe op je pc?
Bassie -
-
#
