Dinsdag 25 April 2006 at 6:30 pm
Karel deel 9
Alida was er niet best aan toe vertelde de verpleegster toen ik mij aan de balie van de afdeling intensive care had gemeld als “de Boer.”
Ik had naar waarheid geantwoord toen ze me vroeg of ik familie was.
De Boer is immers niet mijn echte naam maar mevrouw de Boer kent mijn echte naam niet.
Ik had uitgelegd dat ik de nieuwe baas van Karel ben en dat de katten nu niet verzorgd worden omdat Aal geen contact heeft met haar familie én de hartstilstand in het café heeft gekregen.
De verpleegster was vol begrip, duidelijk een kattenliefhebster.
‘Neem even plaats, ik zal kijken of ze U even kan zien, maar dan ook éven, ze mag absoluut niet vermoeid raken’ zei ze streng.
‘Vanzelfsprekend’ zei ik bijna onderdanig en boog mijn hoofd een beetje in haar richting.
Ik was best bereid tot een beetje onderdanig gedrag, als ik maar aan een sleutel van Aal d’r huis kwam.
De tien minuten duurden eeuwig, ik denk dat ik zeker zes keer op mijn horloge heb gekeken.
De verpleegster kwam terug met een paar sleutels in haar hand en een grijns van oor tot oor.
Kattenliefhebster, ze straalde het uit.
‘U mag twee minuten bij haar, beslist niet langer’ zei ze terwijl ze me de sleutels gaf en een teken dat ik haar mocht volgen.
Ik liep braaf achter haar aan, zij herhaalde de tijd die ze me gaf.
‘Twee minuten.’
‘Erewoord’ zei ik en stak twee vingers omhoog.
Ik schrok er een beetje van, ze zag er echt beroerd uit, volgens mij waren haar lippen nog steeds pimpelpaars.
Ik ging naast het bed staan en zei zacht :’Dag Aal, je heb ons een beetje laten schrikken, hoe gaat het met je?’
Ze opende haar ogen en zei fluisterend : ‘Zo moe, zo moe.’
‘Je bent in goeie handen hier, hou je kalm dan komt het wel weer goed’ zei ik, ik wist me niet zo goed een houding te geven, twijfelde of ik haar zou aanraken, of zij dat op prijs zou stellen?
Ik wist het niet.
‘Lief van je’ zei ze zacht.
Ik zag een traan opborrelen in haar ooghoek.
In een impuls pakte ik een tissue en depte hem weg.
Ik aaide over haar hand.
‘Ik moet gaan anders wordt je te moe.
Ik zorg wel voor de katten, zorg jij maar dat je weer beter wordt’ zei ik.
Ze knikte licht, nauwelijks waarneembaar.
Ik drukte een vluchtige kus op haar voorhoofd, ze sloot haar ogen, een flauwe glimlach gleed over haar gezicht.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Vrijdag 21 April 2006 at 02:20 am
Karel deel 8
De volgende ochtend liep ik naar het café in de hoop dat Frans al een oplossing had bedacht voor het feit dat Karel en zijn familie nu zonder verzorging in dat huis zaten.
'In het uiterste geval zal ik een raam inslaan, het gaat echt niet gebeuren dat moederpoes verdroogd en de kinderen erbij, over mijn lijk' liep ik te denken terwijl ik de hoek omging.
Ik was zo in gedachten dat ik de postbode bijna van z'n sokken liep.
'Oh, sorry post' zei ik en stapte om hem heen.
'Niets aan de hand hoor' zei hij en stopte de post in de brievenbus.
Ik liep verder, na een meter of tien stond ik zeer abrupt stil, ik wist het, dé oplossing, dé postbode.
Ik draaide me om en liep weer in de richting van de postbode.
'Zeg post, mag ik je effies wat vragen?' zei ik.
'Vragen staat vrij' zei hij vriendelijk.
'Jij weet natuurlijk de namen van de mensen bij wie je de post bezorgd hè?'
'Nou, ik weet van veel adressen welke naam erbij hoort maar ik ken de mensen zelf niet, op een enkeling na dan' zei hij.
'Maar waarom vraagt U dat?'
'Omdat ik heel erg graag de achternaam van de bewoonster van 281 in het benedenhuis zou willen weten' zei ik en vertelde het hele verhaal over Alida en de katten.
'Ik moet bekennen dat ik niet helemaal zeker weet of ik dat wel mag vertellen in verband met de privacy maar dit is natuurlijk wel een hele bijzondere situatie.
En ik wil niet op op mijn geweten hebben dat er een stel katten gaat verhongeren' zei hij met een glimlach.
'Ze heet mevrouw de Boer, Alida C.de Boer' zei hij vol overtuiging.
Mijn mond viel open.
'En dat weet je honderd procent zeker?' zei ik toch een beetje ongelovig.
'Ja, dat weet ik voor honderd procent zeker, ik heb daarnet nog twee enveloppen in haar bus gestopt, Alida C.de Boer' herhaalde hij haar naam.
'Je bent geweldig post, je heb net vier katten gered, ik ga gauw' ik klopte hem op z'n schouder en liep in hoog tempo naar het café.
Frans en Arie zaten aan de koffie.
'Mannen, ze heet de Boer' riep ik enthousiast en vertelde van mijn botsing met de postbode.
'Hoe bestaat het, straks ben je nog familie' zei Frans.
'Neem een bak koffie en dan breng ik je naar het ziekenhuis' zei Arie.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Dinsdag 11 April 2006 at 10:36 pm
Karel deel 7
Die vrijdagavond was het vies nat pokkeweer, ik liep met opgetrokken schouders dicht langs de huizen.
De briefjes hingen nog op de ramen van Alida, ik probeerde naar binnen te kijken en zocht naar Karel, er brandde geen licht.
Ik zag niets, er waren nog geen belangstellenden voor de andere kittens geweest schijnbaar.
Ik was er ook niet echt mee bezig geweest.
Twee weken waren er verstreken sinds ik voor het laatst in het café was, het was een onverwacht drukke periode in het bedrijf.
Ik schrok me rot, toen ik de hoek omkwam zag ik nog net de ambulance wegrijden bij het café, ik versnelde mijn pas en stapte naar binnen.
Een stel vaste klanten stond druk te praten.
'Ja, blauw is niet altijd een mooie kleur' hoorde ik Arie zeggen.
'Welnee ze was helemaal paars man' zei een ander.
'Ja echt pimpelpaars' zei nog een ander.
'Wie was paars, wat is er an de hand jongens?' vroeg ik.
'Alida heb een hartaanval' zei Frans vanachter de bar.
'Dat meen je niet!' reageerde ik geschrokken.
'Ja dat meen ik wel, ze is net afgevoerd in de ambulance.
Ze voelde zich niet lekker zei ze al toen ze net binnen was, klaagde over kramp op d'r borst, een poossie later snakte ze naar adem en kletterde van de barkruk.
Ik schrok me te barsten, vloog achter de bar vandaan om te kijken wat er an de hand was, Arie belde gelijk 112.
Ze waren d'r snel dat moet ik eerlijk zeggen, binnen vijf minuten, toch handig dat ik zo dicht bij het ziekenhuis zit.
Moet je een biertje voor de schrik de Boer, je ziet helemaal wit om je neus, of ga je ook plat zo?
Eén per dag plat is genoeg hoor, het moet geen gewoonte worden, zal ook geen beste reclame voor me zijn denk ik zo.'
'Ja geef me maar een fluitje Frans' zei ik toch ietwat beteuterd terwijl ik op een barkruk klom.
Ik merkte dat het meer met me deed dan ik had kunnen vermoeden.
Ik nam een slok van mijn biertje en vroeg aan Frans of hij familie ging waarschuwen.
'Moet je mijn effe vertellen waar die familie woont de Boer, ik heb geen flauw idee.
Als jij het weet mag je het zeggen, ik weet niet eens hoe ze van d'r achternaam weet.
Het café stroomde vol met allerlei mensen die de ambulance hadden zien wegrijden en wilden weten wat er was gebeurt.
Wat dat betreft viel de schade dus eerder mee voor Frans.
'Hoe moet dat nou met Karel en de anderen?' vroeg ik me hardop af.
'Heb ze je de sleutel gegeven van d'r huis?'
'Nou de Boer, kan jij je eigen voorstellen dat ze wel wat anders an d'r hoofd had, d'r hart stond stil, die gasten hebben d'r hier op de grond hartmassage gegeven.
Ik denk niet dat ze an Kareltje dacht op dat moment.
Over het algemeen denkt een mens niet echt an iets anders dan de dood op het moment dat z'n hart stil staat, volgens mij.
Denk jij van wel?' zei hij licht cynisch maar deed er ook een grote grijns achteraan.
'Nee natuurlijk niet, je heb gelijk maar d'r zal wel wat geregeld moeten worden.'
'Morgen gaan ik op onderzoek uit de Boer, ik heb nou geen tijd, m'n hutje is vol met dorstige kelen, de kassa moet ook draaien en Kareltje heb moeders tiet nog hoor' zei hij lachend terwijl hij nog een fluitje voor me neerzette.
'Heb je van mij, voor de schrik.
Proost maar op Aal, dat ze weer gauw beter is.'
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Zaterdag 08 April 2006 at 01:15 am
Karel deel 6
We voelden ons als betrapte kinderen maar herstelden vrij snel.
‘Goeiemiddag Aal’ zeiden we alle drie tegelijk.
Alida leek niets in de gaten te hebben, nam plaats aan de stamtafel en bestelde een borreltje cola.
‘Ik ga maar eens wat nuttigs doen’ zei Frans.
‘Ja, ik ook, prettige dag verder, we zien mekaar wel weer, doe je de groeten an Kareltje van mij Aal?’ vroeg ik.
‘Dat zal ik doen de Boer, hij vraagt vaak naar je, wanneer kom je weer?’ vroeg ze vriendelijk.
‘Zo snel mogelijk, nou eerst een beetje geld verdienen anders wordt het een zooitje, ik ben weg, dag allemaal.’
Arie was poëtisch bezig geweest op de briefjes zag ik toen ik langs het huis van Alida liep.
Hij had zich lekker uitgeleefd met z’n dichterlijke talenten, ik schoot in de lach.
Hier is niks te jatten
wel 2 gratis jonge katten
de rooie is al weg
dus als je die wil hebben
dan heb je mooi pech
Op elk raam hing zo’n briefje, alsof één niet genoeg zou zijn.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
Maandag 03 April 2006 at 3:39 pm
Karel deel 5
'Wat weet je van d'r?' drong ik aan.
'Nou als je me beloofd dat je het niet aan haar laat merken wil ik het je wel vertellen, moet je echt je kop houwen hoor, ook niet aan een ander vertellen.
Jij ook hoor Arie, mondje dicht' zei Frans terwijl hij met duim en wijsvinger tegen z'n lippen een beweging maakte alsof hij een slot dichtdraaide.
Ik stak twee vingers in de lucht terwijl ik zei: 'Ik zweer het.'
Arie stak z'n biertje omhoog en zei: 'Zal het m'n laatste biertje zijn, ik zeg niks.'
Frans ging d'r effe goed voor zitten en begon het verhaal.
Een jaartje of vijf, misschien wel zes geleden is ze d'r kind verloren, een meissie van een jaar of zeven.
'Ja dan ga je ook wel zuipen' zeiden Arie en ik bijna gelijktijdig.
'Kop dicht' zei Frans.
'Ik heb het verhaal gehoord van mijn vrouw, die heb het weer van de kapster waar ze elkaar wel eens tegen kwamen.
Dat kind rende de straat op tijdens het spelen, de automobilist kon er niks aan doen.
Alida heeft daar een enorme klap van gehad, het ongeluk gebeurde bij haar voor de deur, ze moest daar weg, kon er niet meer tegen.
Toen is ze hier komen wonen.
Sinds die tijd is ze gestopt met lezen en schrijven, dat was wat d'r dochtertje op school het leukste vond, ik denk zelfs dat ze ook niet meer kan rekenen, ze betaald altijd met groot geld, papiergeld, ze zal nooit met muntgeld betalen, dat stopt ze ook niet in d'r portemonnee maar in d'r jaszak als ze wisselgeld krijgt.
Ze geeft ook nooit fooi, dat is wel jammer.
Volgens mij heeft ze ook geen besef meer van wat geld eigenlijk waard is.
Haar man heeft haar in de steek gelaten, ook d’r familie schijnt haar niet voldoende te steunen, ze heb het contact verbroken.
Mijn vrouw heb wel 'es toenadering gezocht maar daar wil ze niks van weten.
Sinds die tijd komt ze ook niet meer bij die kapper.
Ze is heel erg op zichzelf, ze doet wel gezellig mee hier maar als je persoonlijke dingen gaat vragen dan stapt ze op.
Ik weet ook alleen maar dat ze Alida heet, ik weet geen achternaam, staat ook niet op de deur, geen idee hoe oud ze is, ik schat d'r een jaartje of veertig, als hier iemand jarig is dan feliciteert ze de jarige en vertrekt meteen.
Dat feliciteren is dan puur uit beleefdheid volgens mij.
Volgens de kapster komt ze uit een keurige familie, terwijl ze niet echt heel netjes praat.
Ze is in feite een fijne klant, ze drinkt flink, is nooit lastig en ze rekent altijd af.
En ik kan mijn klanten natuurlijk niet dwingen om hun privéleven op de bar te gooien.
'Dat is waar, toch begrijp ik er dan geen zak van waarom ze van mij zo nodig een tientje moest lenen een paar weken terug.
Maar wat een drama zeg, zoiets zal je toch overkomen, dan weet je ook niet waar het zoeken moet lijkt mij.'
Arie knikte instemmend.
‘En als ze bij jou in de loods komt, waar heb je het dan over met d’r?’ vroeg ik.
‘Meestal over het weer, of een liedje wat op de radio is, niks bijzonders, ze blijft ook nooit lang, ze komt eigenlijk alleen effies goeiendag zeggen, dan gaat ze weer.’
‘En die wip?’ vroeg ik.
‘Ach dat had ik nooit moeten doen, ze was dronken en ik had ook een flinke slok op, dat was echt niet netjes van me toen, ben ook gelijk vertrokken toen ze dat vroeg.
We hebben er allebei ook nooit meer wat over gezegd, dat voorval wordt echt dood gezwegen.’
De deur ging open.
Wordt vervolgd.
Bassie -
-
#
